Um Bakkynjur, Esusardýrkun og siðspillingu í Róm til forna, í kringum Krists burð, fyrir rúmlega 2000 árum

Ég fékk góðar einkunnir í sögu í Menntaskólanum í Kópavogi. Ég hafði gaman af því fagi og nennti því stundum að lesa eða rifja upp glósur.

Bók um guðinn Esus myndi kannski vekja mikla athygli eftir mig ef hún kæmi út. Sú bók er mjög metnaðarfull af minni hálfu þar sem fátæklegar heimildir eru fyrir hendi, og margir vilja vita meira um hann.

Ég rakst á bók sem ég keypti fyrir mörgum árum í Góða hirðinum sem heitir "Neró keisari", eftir Arthur Weigall, sem var Egyptalandsfræðingur með meiru og af vel metnum ættum í hinu victoríanska-brezka samfélagi á fyrri hluta 20. aldarinnar.

Þetta er hreint frábær sagnfræðibók sem lýsir lífi rómverska keisarans í smáatriðum og vandlega, liggur greinilega mikil heimildavinna til grundvallar.

Bókin kom út á íslenzku árið 1938 af Ísafoldarprentsmiðju, áður en seinni heimsstyrjöldin brauzt út, en 1933 á frummálinu.

Eins og fram kemur í upphafi bókarinnar þá var tilgangur Weigalls að athuga hvort hægt væri að finna eitthvað jákvætt um Neró, af sagnfræðilegri vandvirkni, því hann væri jú einn af þessum Rómarkeisurum sem kallaðir voru snarklikkaðir og geðveikir ofstopamenn, en sannir sagnfræðingar vilja efast um söguskýringar þær sem viðteknar eru og athuga hvað er hæft í þeim.

Þetta finnst mér höfundinum hafa tekizt.

Það sem vakti athygli mína var tímabilið og nálægðin við Esusartrúna, ég vildi forvitnast um það hvort ég fyndi þarna fróðleik og heimildir í mína eigin bók um guðinn Esus og aðra gaulverska, keltneska guði. Jú, ég varð ekki fyrir vonbrigðum.

Samkvæmt mínum rannsóknum þá telja fræðimenn að gaulversk, heiðin trúarbrögð hafi að minnsta kosti lifað fram á 7. eða 8. öld eftir Krist í Gallíu, Frakklandi, kannski víðar.

Til er ein heimild sem staðfestir þetta.

Hún er þannig, að klausa er til í bók sem rituð var í klaustri um þetta leyti, þar sem því er lýst að með drápum og með því að brenna heiðin skurðgoð hafi kirkjunnar menn verið að kveða niður villutrú á svæðinu. Var því lýst að prestur einn, sem talaði latínu alla jafna, hefði mælt á djöflatunguna gaulversku og farið með heiðnar bölbænir eða einhverskonar fræði af því tagi.

Þetta er staðfesting á því að latínan var ekki búin að útrýma gaulverskunni um þetta leyti, frumtungumáli Frakka, og heldur ekki þeirra upprunalegu trúarbrögðum. En svo mikil var fyrirlitning Rómverja og Frakka sjálfra á eigin tungumáli og eigin trúarbrögðum að þeim datt hvorki í hug að skrifa neitt á sínu móðurmáli né neitt um sín eigin upprunalegu, heiðnu trúarbrögð.

Þetta sýnir nú betur en nokkuð annað hvað sjálfsfyrirlitningin getur verið mikið hjá sigruðum þjóðum og hvernig þjóðir, tungumál og trúarbrögð hafa horfið í tímans straum án þess að hafa skilið neitt eftir sig, eða eitthvað örlítið stundum.

Þjóðir eins og Grikkir og Rómverjar eru undantekningin. Langflestar germanskar þjóðir skildu ekkert ritmál eftir sig, en áttu þó blómlega og stórmerkilega menningu og tungumál.

Þetta minnir fólk á hversu dýrmæt hin rómantíska þjóðernisvakning var á 19. öldinni og þeirri 20., eða í upphafi þeirrar 20., en ekki eins mikið seinni hlutann. Þetta minnir á hvernig fólk hefur misst niður það sem hafði áunnizt þá.

Fyrr á öldum var talið eðlilegt að drepa fólk sem hafði ekki réttar skoðanir, á þeim forsendum að það aðhylltist villutrú.

Neró keisari fæddist árið 37 eftir Krist. Hann var kallaður djöfull í mannsmynd, og tengdur við Dýrið í Opinberunarbók Jóhannesar.

Weigall tekst að draga upp mynd af Neró sem vekur samúð og skilning með lesandanum.

Það sem vakti athygli mína við þessa bók er sifjaspellin, til dæmis. Kalígúla elskaði systur sína Drúsillu og það var ekki einsdæmi, í bókinni er sagt frá fleiri slíkum atvikum og endurteknum kynlífsathöfnum systkina eða hjónabandi og barneignum systkinna eða annarra náskyldra ættingja.

Þetta afsakaði hann með því að þetta væri leyfilegt í Egyptalandi og hefði verið lengi.

Í þessari bók kemur ýmislegt fram sem maður finnur ekki í yfirborðsumfjöllun um Neró eða fólkið á þessum tíma.

Þessir rómversku keisarar sem kallaðir voru geðveikir og voru það kannski, voru þó með rænu og vit stundum. Hegðun þeirra var einkennileg, en er þó skýrð með rökum í þessari bók.

Í bókinni kemur fram að þótt fólkið hafi hrættðzt rómversku keisarana og hlýtt þeim, þá voru önnur öfl að verki einnig í þjóðfélaginu, íhaldssöm öfl, sem börðust gegn siðspillingunni sem hin íhaldssömu öfl nefndu svo, og kæmi að utan, frá austurlöndum ekki sízt.

Hér er ég einmitt kominn að því atriði sem mér finnst heimild í bók mína um gaulverska og keltneska guðinn Esus.

Það er mín skoðun að keltnesku og gaulversku guðirnir hafi verið nær okkar norrænu guðum sem nefndir eru Vanir og Vanynjur en þeim norrænu guðum sem við eigum og nefndir eru Æsir og Ásynjur.

Hef ég séð að til eru fræðimenn sem eru mér sammála um þetta, en þetta er eitt þeirra fjölmörgu atriða sem er þó deilt um.

Eitt af atriðunum sem eru sérkennandi fyrir Vani og Vanynjur er að þar giltu svipaðar reglur og meðal Egypta til forna, að systkini eignuðust börn, til að hinn guðdómlegi kynstofn Vana spilltist ekki, og það voru kölluð sifjaspell ef Vanir eignuðust ekki afkvæmi með systkinum sínum, því það spillti hinum dýrmætu genum þeirra.

Vanir eru þó guðir og Vanynjurnar gyðjur, og því er ekki hægt að dæma slíkar goðsagnaverur á sama mælikvarða og dauðlega menn. Þannig að slíkt getur gengið upp ef um guðdómlegar verur er að ræða, en þannig erum við mennirnir vissulega ekki.

Heimildir eru mjög fátæklegar um guði og gyðjur drúíða. Í fáeinum tilfellum eru þó guðir og gyðjur með svipuð heiti, en með latneskum endingum oft.

Belisama og Belenos eru goð frá þessum tíma. Þau voru hjón og sennilega systkin líka. Nöfn þeirra eru af sama stofni eins og nöfnin Freyr og Freyja og Njörður og Njörð.

Þetta styður kenningu mína og margra annarra um að Vanagoðin séu eldri en Ásagoðin, og að Vanagoðin hafi verið dýrkuð sem drúízk goð meðal Gaulverja, í bland við önnur goð sem mætti túlka á annan hátt.

En af þessu má draga ýmsar ályktanir, eins og til dæmis það sem augljóst er, að þetta hafði áhrif á Rómverja og Kelta um langt skeið og á siðferðisvitund þeirra og einkalíf, kynhneigð og slíkt.

Í bókinni um Neró keisara er varla minnzt á Kelta og ekki á þeirra trúarbrögð, og þó má draga ályktanir og lesa ýmislegt á milli línanna, ef maður hefur fróðleik sér til stuðnings sem fenginn er annarsstaðar frá.

Á þessum tíma var Egyptaland rómverskt skattland og nýlenda þeirra, hérað í rómverska heimsveldinu, eins og Trump vill að sem flest landsvæði verði. Egypzk menning flæddi til Rómar og ástarsaga Júlíusar Sesars og Kleópötru er til dæmis heimsfræg og hefur orðið efniviður margra skáldsagna og bíómynda.

Í bókinni nota rómverskir keisarar egypzka menningu sem afsökun fyrir því að girnast systur sínar eða eignast önnur afkvæmi og ástarævintýri sem eldri Rómverjum og íhaldssamari geðjaðist ekki að, og kölluðu úrkynjun.

Stór og mikil þögn ríkir í mannkynssögunni um keltneska menningu og trúarbrögð eða áhrif á Rómverja og aðra.

Þetta byggist til dæmis á því að sagan er eins og hleðsla. Það er byggt ofaná það sem fyrir er. Ef samtímaheimildir þegja um eitthvað þá heldur sú þögn einatt áfram, nema endurskoðun fari fram, eins og ég er að reyna að koma með hér.

Þótt ekki sé hægt að sanna eitthvað um trúarbrögð sem heimildir skortir um í smáatriðum, þá er hægt að leiða líkum að einhverju.

Kalígúla keisari var sem sagt ekki brjálaðri en svo að hann var hluti af wók-hreyfingu þess tíma skömmu eftir Krists burð í Rómarveldi, en sú wók-hreyfing rómverska átti sér fylgjendur meðal margra.

Þessi wók-hreyfing var hluti að siðleysinu sem átti þátt í að rómverska heimsveldið féll. Þetta er mitt orðalag, ég er að útskýra þetta með vísan í okkar samtíma, því þarna eru augljósar hliðstæður eins og bókin leiðir í ljós um Neró keisara.

Hér eru setningar úr bókinni, þar sem Kalígúlu er lýst:

"Allir þjónarnir í höllinni voru egypzkir."

"Hann skipaði svo fyrir, að egypzka gyðjan Ísis skyldi tilbeðin opinberlega og ákvað einn helgidag á ári henni til heiðurs."

"Patrisíarnir og áhangendur hinna fornu siða í Róm hneyksluðust mjög á þessum erlendu siðum og venjum, og Agrippína og maður hennar urðu forsvarsmenn hinna rómversku erfikenninga og hugsunarháttar, sem lagði ríka áherzlu á siðferðið, hófsemi og þegnskap gagnvart lýðveldinu."

Margir Íslendingar vita það að Kalígúla fékk þann dóm í sögunni að hann væri einn hinna vitskertu keisara í Róm, sem vegna úrkynjunar eða geðveiki eða spillingar hefði stjórnað hörmulega og komið á lausung og sundrungu.

Þetta kalla ég wók-hreyfingu þess tíma í Róm, sagan endurtekur sig, baráttan á milli hefða og upplausnar og erlendra áhrifa er einnig langt aftur í fortíðinni, í þessu tilfelli 2000 ár aftur í tímanum um það bil.

En Kalígúla var ekki einn um þessar skoðanir. Þetta var tízkubylgja í Róm meðal unga fólksins, eða nokkurs hluta þess, og einhvers hluta elítunnar.

Kalígúla var sannur lýðskrumari. Hann lét halda íburðarmiklar skemmtanir fyrir lýðinn, og þó var hann umdeildur og ekki vinsæll af öllum, og vinsældir hans fóru minnkandi, sem sýnir að hinum íhaldssömu hefur farið fjölgandi og þeim sem hneyksluðust á honum og hjörðinni sem fylgdi honum að máli og var sammála honum.

Ég hef í öðrum pistlum haldið því fram að trúin á Esus hafi verið undanfari kristninnar, að konur hafi gert Esusardýrkunina vinsæla meðal almennings.

Nú vill svo til að sumt sem stendur í bókinni um Neró keisara getur stutt þetta.

Frjálslynda hreyfingin í kringum Kalígúlu og aðra keisara á þessum tíma, hún gæti átt sér aðrar og fjölbreytilegri skýringar en menn hafa vitað um fram að þessu.

Í bókinni eftir Arthur Weigall er því haldið fram að klikkun keisaranna hafi verið ástæðan fyrir þessu og svo einnig áhrifin af utan, frá menningunni egypzku, þar sem faraóarnir létu dýrka sig sem guði og eignuðust afkvæmi með nánum ættingjum.

Ég er alveg sannfærður um það að Esusartrúin var alþýðumenning þess tíma, sem náði inn fyrir veggi rómverskra heimila og jafnvel inn fyrir veggi elítunnar í Róm.

Hluti af þessari Esusardýrkun hefur verið lausung og frelsi í ástarmálum, og öðrum menningarefnum.

Minnumst Bakkynjanna í Grikklandi til forna, en það voru konur sem fylltust af kynferðislegum losta í ölæði og sem ekki aðeins misnotuðu karla kynferðislega heldur drápu þá jafnvel, samkvæmt lýsingum, eða dýr sem tengdust Bakkusi að minnsta kosti.

Rómverjar voru siðspilltir að þessu leytinu til einnig og Gaulverjar ekki síður. Því má slá því föstu að Gaulverjar áttu guði eins og Bakkus eða gyðjur af því tagi.

Esus gæti hafa verið slíkur guð, og söfnuður hans af þessu tagi.

Þegar eitthvað verður að tízkubylgju, eins og þessi lausung í Róm á tíma þessara keisara, þá er ástæðan oft ekki bara utanaðkomandi áhrif frá landi býsna fjarri eins og frá Egyptalandi, heldur getur ástæðan einnig verið utanaðkomandi áhrif frá Gallíu, sem var í næsta nágrenni við Róm og Rómverja, en Keltar og Rómverjar töluðu svo líkt tungumál að þeir skildu hverjir aðra.

Það er mín skoðun að trúarbrögð drúíða og Kelta hafi haft áhrif á unga Rómverja þess tíma og komið af stað wók-hreyfingu af þessu tagi í Róm í kringum Krists burð áætlaðan.

Ef Esusardýrkunin varð að tízkufyrirbæri meðal alþýðunnar, þá verður þetta allt miklu skiljanlegra, þar er kominn þrýstingur að neðan, frá almúganum, sem gerir byltingar og breytingar alltaf skiljanlegri en þrýstingur og breytingar ofanfrá, sem sé frá elítunni sjálfri.

Kælingu skorti í langan tíma, þetta er í annað skipti sem slíkt kemur í fréttum. Mannlegri færni hefur farið mikið aftur á skömmum tíma

Það er merkilegt að á okkar hátæknitímum skuli vera meira um matareitranir þennan vetur sem er að líða í fréttum en áratugina á undan. Er það tilviljun eða er það merki um trassaskap og hnignun í færni fólksins sem er treyst fyrir þessu?

Í þessu tilfelli eins og með leikskólaeitrunina kemur fram að tími var látinn líða áður en matarins var neytt þar sem bakteríur fengu tíma til að grassera.

Maður hlýtur af þessu að álykta að vandvirkni sé að minnka og fagmennska á undanhaldi.

Raunar finnst mér það ekki skrýtið.

Ef maður athugar tilhneigingu nútímafólks þá er hún mjög mikið í þá átt að halda að gamlar hefðir og reglur eða siðir trúarbragðanna sé eitthvað sem sé einskisnýtt. Til dæmis að margir halda að það séu fordómar að halda því fram að kynin séu tvö. Hvernig geta það verið fordómar sem er stutt af vísindunum og augljósum athugunum og upplifunum, nema ákveðinna einstaklinga sem viljandi eða óviljandi upplifa veruleikann öðruvísi?

En það er á fleiri sviðum sem fólk kallar margt fordóma sem áður þótti rétt.

Til dæmis þetta með kynþættina, að áður þótti rétt að fyrst ætti að huga að réttindum "þjóðarinnar", ekki einhverra sem eru fjarri. Það ætti ekki að þurfa að kalla slíkt fordóma heldur "rakhníf Ockhams", að það sé augljós kostur.

Vegna þess að lengi hefur verið í tízku að afneita því að til séu kynþættir, þá tek ég fram að hvort sem fólk er ósammála að slíkt hugtak lýsi veruleikanum eða ekki, þá er hugtakið notað til að lýsa mismunandi menningu og útliti og er gilt sem slíkt.

Síðan er það með uppeldi barna. Eitt sinn var talið algilt að þau ætti að beita aga, og að virða ætti eldra fólk því það hefði meiri reynzlu og þroska. Augljóst er sú viðleitni að hunza þetta, sérstaklega á Íslandi, þegar æ yngri ráðherrar koma fram, nú af tveimur kynjum, en ég efast ekki um að í framtíðinni verða þeir af öllum kynjum og kynþáttum, frá sem flestum löndum og menningarheimum.

Bandaríkin verða að teljast stærsta fjölmenningartilraun jarðarinnar, á þekktum tíma, eða svo virðist vera. Bandaríkin voru leiðandi í frelsi og fjölmenningu.

Samt eru Bandaríkin núna orðin leiðandi í íhaldssemi og að standa á bremsunni, fara til fortíðarinnar, afneita mistökum fortíðarinnar. Nema það á ekki við um Ísland eða Evrópu. Enda eru Evrópulöndin á leiðinni inní meiri hnignun og kreppu en önnur lönd og aðrar þjóðir, að því er virðist.

Kannski var Sómdóma og Gómorra stærsta frjálslyndistilraun fortíðarinnar. Drottinn eyddi þeim borgum samkvæmt Biblíunni. Hvernig fer þá fyrir vestrænu samfélagi?

Það sem vinstrimenn hamra á sem fordómum sem eyðileggi allt og alla, það eru hefðir og venjur í mörgum tilfellum sem bjarga og hjálpa, halda samfélögum á réttri braut.

Feðraveldið er dæmi um gott fyrirbæri sem úthrópað er sem fordómafyrirbæri nú til dags.

E. coli fannst í svínasultunni: Ekkert starfsleyfi

Voru það trén sem felldu stjórnina í Reykjavík?

Allavega kom þetta upp á sama tíma. Ég horfði á Silfrið í gær sem var eingöngu helgað stjórnarkreppunni í Reykjavík og sprungna meirihlutanum.

Þar mátti heyra og skilja að andstæðurnar á milli vinstrimanna og hægrimanna í borginni eru farnar að skerpast og skýrast þannig að erfiðara er um samvinnu. Fullkominn samhljómur á milli Vinstri grænna (sem er víðast hvar horfinn flokkur) og Sósíalista, gamalkunnugur samhljómur á milli Framsóknar og Sjálfstæðisflokks, og hinir nálægt Samfylkingu.

Svo virðist sem Einar borgarstjóri hafi loksins á miðju kjörtímabili áttað sig á því hvað kjósendur hans vildu og hann sé búinn að vera leiksoppur annarra flokka allan tímann og ætli nú að breyta því!

Já, enda fylgi hans hrunið og flokksins!

Annars hefði verið hægt að lækka þessi tré með því að stytta þau og þannig væri ekki verið að fara gegn náttúruvernd og ekki verið að fækka trjám sem mörgum þykja dýrmæt þarna.

Tré verða felld í Öskjuhlíð á morgun

Ratatoskur, Níðhöggur og Esus

Þegar ég fjalla um eitthvað sem ég hef mestan áhuga á þá lesa það mjög fáir, kannski 10-20. Þegar ég fjalla um pólitík lesa það allt upp í 300 manns þegar mér tekst vel til, en að jafnaði kannski 50-120 ef það eru meðalgóðir pistlar um pólitík.

Mér finnst það leiðinlegt að ljóðin mín lesa líka fáir og söngtextana. Ég hef lagt mikla vinnu í sumt af því, eða þannig séð.

Ég er virkilega ánægður með mörg ljóð eftir mig og finnst þau vera framúrskarandi þótt ég segi sjálfur frá, enda hafði ég góða kennara, Megas og Ingvar Agnarsson.

Jafnvel háskólafólk sem hefur prófgráður í goðafræði eða öðru fær ekki endilega marga lesendur að greinum eða bókum, því almenningur hefur ekki nógu þroskaðan smekk.

Í nútímanum er auðveldara en oft áður að verða amatörfræðimaður eins og ég, með því að kynna sér Youtube og fleira á netinu, og með því að lesa vel valdar bækur um viðfangsefnin.

Áhugamannafræðimenn geta haft forskot á þessa sem koma úr háskólunum, við erum frjálsari að nálgunum, og ekki eins mótuð af akademíunni, og framsetning okkar jafnvel lausbeizlaðri, en meira um mistök býst ég við, meira gammurinn látinn geisa án sjálfsgagnrýni.

Engu að síður er það svo að ég hef pælt í ýmsu og rannsakað í áraraðir, til dæmis keltneska og gaulverska goðafræði. Því telst ég vera sæmilega vel fróður um þetta, þótt ég noti ýmislegt úr Youtubemyndböndunum sem ekki telst allt jafn faglegt eða viðurkennt, eða eitthvað frá öðrum hnöttum sem ég hef fengið sjálfur með fjarsambandi, hinu mikla sambandi geimsins, eins og dr. Helgi Pjeturss útskýrði það, á sama hátt og Emanuel Swedenborg fékk upplýsingar og taldi sig tala við engla, en auðvitað var hann að tala við fólk á öðrum hnöttum eins og ég.

Ráðgátan um guðinn Esus er áhugaverð. Um hann er fátt vitað með vissu, nema talið er að hann tengist Lífsins tré í gaulverskri goðafræði, sem teljast má 3000 ára gömul. Það má merkja af líkneskjum af honum, en ekkert var um þetta ritað á sínum tíma, eða það hefur ekki varðveizt, svo vitað sé, nema það sé falið í Vatikaninu, eða því hafi verið eytt af ráðandi öflum, kirkjunni, eða Rómverjum á sínum tíma.

Líkindin á milli Esusar og Níðhöggs eru mikil, eða þá að hann eigi að vera Ratatoskur, eða einn hinna fjögurra hjarta, Dáinn, Dvalinn, Duneyrr eða Duraþrór.

Cernunnos tel ég að sé faðir Esusar, og hann er sýndur hyrndur. Snorri Sturluson veigraði sér sérlega mikið við að bæta þessum lýsingum við sum goðanna, guðanna og gyðjanna sem hann lýsti, þar sem hans samtími tengdi það við Satan einkum og sér í lagi, er þar hægt að tala um fordóma hans samtíma.

Alderva hygg ég að sé gaulverska og keltneska nafnið á heimstrénu, Lífsins tré, en Mugna er annað heiti sem er þekkt úr írskum heimildum fornum.

Alderva mun þýða "Hinn ókunni skógur, eða hinn mikli skógur, eða annar skógur".

Keltar og Gaulverjar trúðu ekki á að guðirnir byggju í fjalli eins og Forngrikkir, sem trúðu á sínir guðir byggju á Olympstindi. Þeirra himnaríki var djúpt inni í skóginum í einhverju leyndu ríki, þar sem enginn yrði gamall eða þjáðist.

Ef Esus er Níðhöggur þá er það stórmerkilegt í ljósi þess að drekar eru ævafornt tákn fyrir mátt og guðdómleika en hið djöfullega einnig. Það staðfestir eiginlega það sem ég hef haldið fram, að Esus hafi verið svipaður guð og Shiva í hinni indversku goðafræði, sem sé eyðileggjandi.

Mér virðist sem Teutates hafi verið svipaður og Vishnu, sá sem viðheldur sköpuninni, en Cernunnos eins og Brahma, skaparinn, upphafsskaparinn.

Það sem flækir þessi mál er að Taranos er einnig eins og upphafsskaparinn, Brahma. Það er jafnan viðurkennt að þótt sitthvað finnist hliðstætt í trúarbrögðum og trúarbragðakerfum þá eru þversagnirnar margar og þetta sem er einstakt við trúarbrögð hverrar þjóðar og menningar.

Jahve virðist hafa gleypt alla þá guði sem áður ríktu með honum. Ashera er dæmi um slíkt, fyrrverandi kona hans.

Það er þekkt úr trúarbrögðunum að fram komi sigursæll guð sem drepur aðra guði og tekur þeirra hlutverk yfir á sig.

Þessvegna gegnir Freyja mörgum nöfnum. Þessvegna ber Óðinn mörg nöfn.

Ég tel að Freyjunafnið Hörn þýði "Hin hyrnda gyðja", en ekki "gyðja hörsins" eins og Ásgeir Blöndal hélt, en viðurkenndi þó að það væri óljóst, "uppruni öldungis óviss", stendur skrifað í hans orðsifjabók um gyðjuheitið Hörn.

Tengsl eru milli Cernunnosar og Jahves. Cernunnos hefur verið tengdur við Chrónos, gríska guðinn sem át börnin sín og er guð tímans, og svo Satúrns, sem gerði slíkt hið sama og er rómverskur guð. Í Youtubemyndbandi sá ég Davíðsstjörnuna sem eitt af táknum Satúrns. Þar með er komin tenging á milli Jahves og Cernunnosar, þótt Cernunnos ásamt Pan hafi verið notaður sem staðalmynd fyrir Satan ásamt Bafómet, sem kannski á eitthvað skylt með þeim.

Dulfræðingar segja að satanismi sé aðeins táknaður með fimmarmastjörnu sem snýr niður en ekki upp, rétt eins og kross á hvolfi eigi að túlka slíkt, satanisma.

Davíðsstjörnuna má líka túlka á ýmsan veg og sagt er að þessi tákn séu ekki einkaeign eins hóps fólks eða trúfélags, heldur notuð af mörgum.

Ég fullyrði að Esus er mjög gamalt goð, og þróaðist og breyttist um langt skeið.

En það er víst alveg pottþétt og 100% víst, að Esus er sá sem heggur greinar af lífsins tré í keltneskri goðafræði, eins og Níðhöggur gerir í norrænni goðafræði.

Þetta er stórmerkilegt, og sýnir fram á ævafornar hugmyndir manna um að sköpun og eyðing haldist í hendur, hvort geti án annars verið.

Það að þetta vanti í þankagang margra í nútímanum er upplýsandi fyrir mörg vandamál nútímans.

Eftir því sem maður leitar lengra aftur í trúarbrögðin, þeim mun meiri sannleika finnur maður.

RÚV er dæmi um það þegar ríkisspilling leiðir til ömurlegrar niðurstöðu

RÚV er komið á þann stað að endurráðning Stefáns var hneyksli, spillingarhneyksli. Það er þörf á endurnýjun af mjög mörgum ástæðum, bæði til að fá betri dagskrá og vegna aðkomu að svona spillingarmálum.

Ég sem hafði trú á Lilju Alfreðsdóttur, hún hefði átt að breyta lögunum um RÚV þannig að ömurleg dagskrárgerð og stöðug wók-innræting sé bönnuð, og hlutleysi sé tryggt, að allskonar sjónarmið komist þarna að.

Fyrrum lögreglustjóri tafði rannsókn málsins

Eurovisionkeppnin sem er að klofna í fleiri keppnir

Í áraraðir hér á Íslandi hefur fólk kvartað útaf Eurovision keppninni, sumir vilja draga þjóðina út, aðrir stofna Scandovision. Klíkuskapur og leiðindapólitík gera keppnina umdeilda og þetta snýst meira um pólitík og umbúðir en tónlist og flutning hin seinni ár.

Persónulega finnst mér að aukið samstarf við Rússa og önnur BRICS ríki kannski vera skynsamlegra en að ríghalda sér í hnignandi ESB og Bandaríkin.

Þó býst ég alls ekki við að valdhöfum detti neitt slíkt í hug og því er það auðvitað ómögulegt.

En fordæmið, sem Rússar sýna, það er mjög merkilegt.

Af hverju þarf bara ein svona keppni að vera haldin? Af hverju ekki fleiri?

Rússar endurvekja söngvakeppni til höfuðs Eurovision

Þrumuguðinn Taranis - þrumur og eldingar voru tákn um sönnun guðdómsins, reiði Guðs áður fyrr. Æðsti guðinn var talinn sá sem minnti á sig með áþreifanlegum hætti, faðir hinna guðanna

Þrumuguðir voru áður fyrr taldir æðstir allra guða einatt. Við Íslendingar treystum á Þór jafnvel eftir að kristnin var lögtekin. Sjómenn og bændur hétu á hann og aðrir sem tókust á við krefjandi, erfið verkefni.

Það er forvitnilegt að leita svara, hvers vegna var þrumuguðinn oft æðsti guðinn í fjölgyðistrúarbrögðum fortíðarinnar?

Ég grúska mikið í trúarbrögðum. Ég er að reyna að klára bækur um þrjá guði, auðvelt að byrja, erfitt að ljúka verkinu.

Guðirnir heita Taranos, Esus og Teutates. Þeir eru hluti af keltneskri goðafræði, nánar tiltekið gaulverskri, en vandinn er sá að drúíðar skrifuðu ekkert niður af þessum fræðum, eða svo er talið, ég efast um það.

Engu að síður er ýmislegt augljóst.

Taranos, stundum nefndur Taranis eða Tanarus til dæmis er þrumuguð. Það sést á nafninu. Taranos þýðir þruma, hann er þruman persónugerð.

Þetta er mjög áhugavert, ekki sízt vegna þess að eins langt aftur og hægt er að kafa í sögu indóevrópskra þjóða er þrumuguðinn meðal þeirra æðstu, en Týr, guð himinsins og hádegissólarinnar virðist þó eldri og upprunalegri.

Júpíter og Zeus eru þekktari guðir vegna forngrískra og latneskra rita þar sem um þá er fjallað. Hlutverk þeirra virðist þó vera hliðstætt hlutverki Taranosar.

Með þessum rökum er hægt að fullyrða að Taranis hafi verið æðstur guða Gaulverja, sérstaklega vegna þess að Júlíus Sesar fullyrti í bókum sínum að guðir Gaulverja væru samskonar og þeirra eigin guðir, Rómverja.

Fræðimenn eru ekki á eitt sáttir um þetta, en hafa komizt að þeirri niðurstöðu eftir áralangar rannsóknir að það sé að nokkru leyti rétt, en mikil einföldun samt.

Málið flækjast nefnilega þegar maður skoðar Esus og Teutatis að auki og jafnvel fleiri guði Gaulverska. Þessir tveir eru greinilega stórmerkilegir einnig og voru mikið tignaðir og víða í Evrópu fyrir Krists burð. Áletranir á gröfum, steinum og annarsstaðar staðfesta þetta, að útbreidd var trúin á þessa guði. Allt frá Þýzkalandi og til Ítalíu var trúað á guði Kelta og þessa kannski einna helzt.

Taranis er sýndur á steinmyndum, höggmyndum, sem guð sem heldur á þrumufleyg eða einhverju slíku og hjól er oft og einatt sýnt nálægt honum.

Guð Biblíunnar er jafnvel talinn hafa verið þrumuguð af sumum fræðimönnum, sem hafa gaumgæft og skoðað gamla texta. El og Jahve runnu saman í einn guð, Jahve, sem er af sumum kallaður Jehóva.

Annaðhvort var Jahve stríðsguð eða þrumuguð upphaflega eða hvort tveggja, það er hægt að lesa um það.

Guð Biblíunnar stjórnaði mönnum bæði með ógn og skelfingu, og reglum og kærleika.

Talið er að nákvæmlega þannig hafi menn einnig trúað á Zeus í Grikklandi til forna og á Júpíter í Róm til forna og á Taranis í Gallíu til forna.

Þrumur og eldingar eru áþreifanlegt "tákn frá himni", og þar sem allir trúðu því að guðirnir væru himneskir, annaðhvort íbúar annarra stjarna eða byggju í tóminu í loftinu, eða á fjöllum á jörðinni, þá voru þrumur og eldingar taldar "sönnun" fyrir því að guði þrumanna væri ekki sama, hann væri að segja sitt, gefa sitt álit, minna á tilveru sína, sanna sig fyrir mönnunum.

Faðirinn var æðstur á þessum tíma og ættfaðirinn. Þetta voru feðraveldissamfélög öll upp til hópa, nema kannski örfá, þarsem mæðraveldi ríkti, eins og til dæmis á eyjunni Krít.

Faðirinn stjórnaði með ógn og skelfingu, með því að beita eiginkonuna ofbeldi, eða hafa fullt leyfi til þess, og með því að stjórna börnum sínum og öðrum í fjölskyldunni með sama hætti.

Sögurnar um Jahve, guð Biblíunnar, sem refsar mönnunum í reiði sinni staðfestir þetta, að svona sýnir hann yfirburði sína og vald, staðfestir hver hann er og hvað hann má, umfram aðra.

Það má því fullyrða með næstum 100% vissu að Taranis var svona guð, blíður og harður í senn, en ógnvaldur ekki sízt.

Rómverjar sem drápu Kelta í stórum stíl til að ná yfirráðum yfir landi þeirra sem innihélt mikil auðævi, gróðursæla akra, málma og veiðibráð í gnægtum, þeir notuðu þá guði Kelta sem tengdust mannfórnum til að sannfæra almenning í Rómarveldi um að Keltar og Gaulverjar væru réttdræpir villimenn og viðbjóður.

Ég hef verið að rannsaka þetta í mörg ár og ég hef komizt að því að Esus, Taranis og Teutatis hafa sennilega verið svipaðir Títönum meða Forn-Grikkja, þetta voru sennilega einhverjir ógnvænlegustu guðir sem Keltar og Gaulverjar áttu.

Þó var Cernunnos enn ógnvænlegri sennilega. Hann hefur verið svipaður Chronosi og Saturnusi, en Jahve hefur einnig verið tengdur honum. Í allavega einu Youtube myndbandi hef ég séð fjallað um að Saturnus hafi haft tákn eins og Davíðsstjörnuna, sexarma tákn eða sexarma stjörnu, hexagram. Þar með er komin tenging á milli Cernunnosar og Jahves, sem er fullt af kaldhæðni, vegna þess að Cernunnos og Pan, og aðrir hyrndir guðir voru notaðir til að búa til staðalmynd af Satan, í kristninni, en Satan gæti að hluta til verið dregið af nafni rómverska guðsins Saturn.

Hexagon eða sexhyrnd stjarna er hluti af þeim leyndardómi sem umlykur reikistjörnuna Satúrnus í okkar sólkerfi, og þannig eru komin ákveðin tengsl.

Keltar Evrópu fyrir Krists burð voru sundurleitir, innihéldu fjölmarga ættbálka undir tugum eða hundruða nafna og guðir þeirra og gyðjur skiptu einnig hundruðum, og ekki öll nöfn þeirra þekkt.

Þegar Rómverjar vísuðu í villimenn og barbara voru þeir einatt að tala um þessa nágranna sína af fullkomnum hroka. En Rómverjar voru eins og Bandaríkjamenn og Bretar, þeir urðu sterkastir í hernaði, en urðu spilltir með tímanum.

Ef maður reynir að svara því hvers vegna þrumuguðirnir voru oft ættfeðurnir og voldugastir, þá er fyrst því til að svara að það var hefð, sem fylgdi indóevrópskri menningu. Sumir fræðingar telja að hægt sé að rekja hana aftur til annarra menningarsamfélaga, Súmera og annarra þar sem hámenning hófst fyrst. Enlil gæti verið svipað goðmagn, sá sem réð yfir himni, eða An, hinn fjarlægi, líkur Tý í goðafræði Germana.

Enlil var stormaguð, og því gæti þetta vel passað.

Ég lít ekki á heiðin trúarbrögð sem hjáguðadýrkun. Þvert á móti. Ég trúi því að guðirnir séu geimfarar, eins og Erich von Däniken hefur haldið fram og fleiri. Ég tel að í þessum gömlu sögum séu stórmerkilegar heimildir og sannar um uppruna lífsins á jörðinni og fleiri vísindi, blönduð skáldskap, því sögurnar breyttust.

Þó var það svo að fyrr á tímum var skáldskapur bannaður með lögum.

Ég tel að þannig hafi þetta verið meðal Kelta til forna.

Glæpamenn voru brenndir í Stórmanni, tágamanni, og það var til heiðurs Taranosi, þrumuguðinum, og til að blíðka hann.

Fólki var bannað að skrifa niður, nema í sambandi við viðskipti og það sem var alveg nauðsynlegt í þessum keltasamfélögum.

Allt var lært utanað sem snéri að mýtunum.

Helgi var á mýtunum.

Skáldskapur var ekki til meðal Kelta. Hann var álitinn glæpur, hygg ég.

Það er vegna þess að drúíðar álitu trúarbrögð vísindi.

Að víkja út frá því sanna, það var dauðadómur.

Drúíðar þurftu ekki að vinna. Samfélagið sá um þá. Þeir voru virtir og dýrkaðir eins og poppstjörnur nú til dags.

Þeir voru bæði prestar, löggjafar og læknar þess tíma.

Til eru kenningar um það að Jesús Kristur hafi verið erkidrúíði og einnig Júlíus Sesar, og Píþagoras, einn frægasti spekingur allra tíma.

Drúíðar voru eins og Essenar. Þeir kenndu útvöldum. Rétt eins og Míþrasardýrkunin þá var Esusartrúin launhelgatrú. Þeir kenndu herstjórnarlist, heimspeki, stjörnufræði, náttúrufræði, trúarbrögð og fleira.

Þar af leiðandi passar það að frægir menn eins og Júlíus Sesar, Jesús Kristur og Píþagoras gætu hafa lært hjá þeim.

Það eru þó aðeins kenningar, en þær eru spennandi.

Enginn veit með vissu hvaða speki drúíðar bjuggu yfir.

Það verður þó æ sennilegra með tímanum eftir því sem maður skoðar þetta betur, að þeir hafi sett djúp merki á söguna. Kristnin ber væntanlega merki þeirra líka.

Samfellulögmálið, það fjallar um að engin trúarbrögð verða vinsæl nema eitthvað svipað hafi verið til staðar áður.

Kristnin fellur undir þetta.

Esusardýrkunin var launhelgatrú. Fyrst í stað var gaulverskur og keltneskur almenningur ekki samstilltur og þekkti lítt trúna á Esus. Það breyttist þó eftir því sem Júlíus Sesar drap fleiri. Þá varð Esus sameiningartákn Kelta.

Þegar drúíðar voru pyntaðir og drepnir þá voru þeir pyntaðir til sagna. Leynileg rit voru skrifuð eftir þeim, þegar þeir sjálfir voru dauðir. Þessi rit voru álitin heilög. Á meðan voru hof þeirra brennd og hörgar, og heilögum menjum eytt að mestu leyti. Kristnir leiðtogar héldu nákvæmlega þessu sama áfram, eins og þekkt er úr heimildum.

Aðeins löngu seinna vaknaði áhugi og virðing fyrir þessu, þegar klaustrin voru orðin almenn.

Þó voru til heiðin klaustur, hörgarnir voru þannig, fræðasetur, og samsvarandi trúarmiðstöðvar drúíða í skógum, þau voru ekki uppfinning kristinna manna.

Þegar drúíðar voru pyntaðir og drepnir þá breiddist trú þeirra út eins og eldur í sinu meðal lágstéttanna, en sérstaklega meðal kvenna, sem fundu sjálfstyrkingu í trúarbrögðum sem innihéldu femínískar fyrirmyndir og jafnrétti kynjanna, nokkuð sem lítið var um meðal Rómverja og í þeirra miklu hernaðarhyggju.

Þetta er samfella sögunnar. Það er ekki hægt að gera trúarbrögð vinsæl nema jarðvegurinn hafi verið undirbúinn áður.

Þó má segja að drúízkan sé ólík kristninni að flestu leyti.

Nema hvað, að fáein atriði ríma þó.

Esus er guð ferðalaga, mjög svipaður Hermes og Merkúr, en þó fjölbreytilegri. Esus er einnig guð dauðaríkisins.

Ef skoðaðar eru andstæður á milli Taranosar, Esusar og Teutatesar þá kemur ýmislegt merkilegt í ljós.

Taranos var guð grimmdar eins og Cernunnos.

Esus og Teutates voru guðir kærleikans.

Teutates er guð mannlegra samskipta, heimilislífs, verndari samskipta, ásta, friðar, en einnig guð ófriðar og haturs, stríðs.

Esus hafði sérstöðu að því leyti að í nafni hans var boðuð andatrú, að andinn væri æðri en efnið.

Þetta gerði hann vinsælan guð meðal kvenna og jafnvel meðal Rómverja.

Eitthvað svipað og kærleiksboðorð kristninnar var hluti af Esusartrúnni, "það sem þér viljið að aðrir menn gjöri yður það skulið þér og þeim gjöra".

Þetta snýst um andóf gegn yfirvaldinu, svipað og gerðist með kommúnismann löngu seinna.

Ég tel að upphaflega hafi Esus verið talinn sonur Cernunnosar, svo sonur Taranosar.

Það fór eftir landsvæðum og tímabilum.

En um Esus var sagt að hann kæmist skjótar sem andinn hvert sem var og enginn gæti neitað honum eða lokað á hann. Hvort sem það var vegna fegurðar eða annarra eiginleikar hefur hann verið svipaður og til dæmis Baldur í norrænni goðafræði, fagurt goð.

Jafnvel Rómverjar skrifuðu sáralítið um Míþras, sem var helzti og vinsælasti guð rómversku hermannanna. Rómverjar voru ekki miklir andans menn, aðallega hermenn.

Þeir tóku grísku guðina og gerðu að sínum, breytti stundum nöfnum þeirra en ekki alltaf.

Úr því að varla finnast nokkur rit um Míþras, sem var aðalguð Rómverja, hermanna að minnsta kosti, þá er meira en mögulegt að guð eins og Esus hafi verið vinsæll meðal þeirra, en fátt finnist um hann ritað.

Fyrir þessu eru ýmsar ástæður.

Drúíðarnir vildu ekkert rita, þetta var þeirra guð.

Rómverjarnir hötuðu og fyrirlitu Kelta, kölluðu þá plebba, sveitamenn. Hví hefðu þeir átt að rita um þá og sýna þeim þá virðingu?

Drúíðar voru drepnir af Rómverjum með kerfisbundnum hætti.

Drúíðar ógnuðu valdi Rómverja eins og Jesús Kristur.

Drúíðar stjórnuðu almúgafólki, sem bar fyrir þeim gríðarlega virðingu.

Við sjáum því af þessum staðreyndum sem eru fyrir hendi, að allt var til hendi til þöggunar, til að gera sem minnst úr þætti gaulversku og keltnesku guðanna og þessarar menningar í heild.

Þó finnast fáeinar setningar.

Fólk hét á Taranis til að fá góða uppskeru.

Esus var persónulegur vinur. Hann átti að tryggja góða heimkomu sálarinnar. Hann átti að veita lækningu.

Teutatis var hernaðarguð og margt fleira.

Þjóði er nafn hans á íslenzku. Þó nær það nafn ekki alveg yfir upphaflegu merkinguna, sem er kannski Ættbálki, eða Landablessari, Landsvættur.

Talið er að nafn hans hafi borizt mjög víða, en hann verið tignaður á mismunandi hátt og honum gefnir mismunandi eiginleikar.

Guðinn Teutatis eða Toutatis (margar útgáfur eru til af nafni hans, enda áletranir sem finnast með nafni hans víða í Evrópu) var verndarguð ættbálksins. Hann er að mínu áliti einn fyrsti vitnisburðurinn um þjóðerniskennd, eða ættbálkahyggju sem var að þróast í þá átt. Þó áttu Rómverjar sína þjóðerniskennd, sem átti kannski meira skylt við hroka en þjóðerniskennd eða ættbálkahyggju.

Er ekki hægt að hætta við Borgarlínuna og spara morð fjár, hvort sem stjórn Einars springur eða ekki?

Dagur B. Eggertsson var galdramaður og töframaður að halda saman hriplekum meirihlutanum í Reykjavík þótt flestir hafi sennilega verið grautfúlir.

Það er þá alltaf hægt að prófa að setja Dag í formannssætið í Samfylkingunni ef Kristrún verður óvinsæl.

Það kæmi mér ekki á óvart þótt núverandi meirihluti í Reykjavík spryngi og Sjálfstæðisflokkurinn fái loksins aftur tækifæri til að leiða. Það gæti þá orðið byrjunin á endurreisnarstarfi og stækkun að nýju.

Hriktir í meirihlutanum í borginni

Forsetaembættið er orðið pólitískt, byrjaði sennilega með Ólafi Ragnari, þótt hann hafi verið einn okkar bezti forseti

Gústaf Adolf skrifar um þetta í dag og er ég honum sammála. Ég ber mikla virðingu fyrir honum þar sem hann lýsti ástandinu í Svíþjóð rétt áður en aðrir gerðu það, á Útvarpi Sögu í viðtölum við Arnþrúði.

Mér finnst að Gústaf Adolf eins og Haukur Hauksson sem talaði frá Rússlandi hafi gert Útvarp Sögu að góðri stöð, betri en hún hefði ella verið, þeir tveir voru ekki aðeins með fréttir sem vöktu til umhugsunar, heldur umfjöllun um önnur mál sem var þroskandi fyrir mig og fleiri.

Annars var ég búinn að ákveða að fjalla um þetta í dag, ræðu Höllu forseta, sem ég heyrði brot af í fréttatímunum í gær. Mér finnst bara rétt að taka undir með frægari bloggurum en ég er svona í upphafi.

Þegar ég hlustaði á þetta sem var flutt í RÚV úr ræðu Höllu forseta, þá fór ég að rifja upp Vigdísi forseta og hvað hún var ópólitísk í ræðum, og ég fór að velta fyrir mér að þegar Halla var kosin þá sagði einhver álitsgjafi í RÚV að nú hafi þjóðin kosið sér Vigdísar-Finnbogadóttur-móðurlegan-ömmulegan-landsmóðurlegan-Fjallkonulegan-týpu-sem forseta, en þegar Guðni var kosinn hafi þjóðin kosið Kristjáns-Eldjárns-týpu-kennararalegan-föðurlegan-landsföðurlegan-fræðilegan-forseta.

En þá fór ég líka að bera þær Vigdísi og Höllu saman og ræðurnar þeirra. Ég fór einnig að rifja upp dýrkun ömmu minnar á Kristjáni forseta og þeim sem voru á undan honum, sem ég var of ungur til að heyra ræðurnar frá.

Ég held að ræðurnar hennar Vigdísar hafi allar verið mjög ópólitískar. Hún talaði vítt og breitt, mikið um landið, Íslandssöguna, fornkappana, gildin okkar, kristnu trúna og slíkt. Hún skipti sér ekki af nútímapólitík.

Ólafur Ragnar gerði það lítið í ræðum, en örlítið eins og þegar hann hyllti útrásarvíkingana og var kallaður klappstýrir þeirra í hruninu af pólitískum andstæðingum. Helzt breytti Ólafur Ragnar embættinu með því að virkja ákvæðið um víkja lögum til þjóðarinnar með forsetavaldi.

Nú brá svo við að þegar Guðni Th. Jóhannesson varð forseti þá varð hann mjög "wók" forseti og vinstrisinnaður, hann talaði mikið fyrir fjölmenningu, og vinstrielítan bókstaflega dýrkaði hann fyrir vikið.

Halla forseti talaði líka dálítið þannig í gær.

Ræða Höllu var dæmigerð Elíturæða, og Davos-dýrkunarræða, WEF-dýrkunarræða.

En munurinn á henni og Guðna er samt mikill.

Þegar Guðni talaði þá fannst mér hann gera það á eigin vegum, eins og hann væri að lýsa eigin skoðunum. Þessvegna gat ég ekki annað en fyrirgefið honum þótt ég væri ósammála honum.

Halla forseti talar öðruvísi, eins og sú sem valdið hefur.

Hún ávítar, hún gagnrýnir. Guðni var eins og lítill strákur sem segir hvað honum finnst, Halla forseti minnir á ávítandi yfirvald.

Svo er líka annað.

Mér fannst orð Höllu forseta ankannaleg, mér fannst hún tala fyrir lítinn hóp en ekki fyrir fjöldann. Mér fannst hún tala fyrir munn menntamanna og þeirra sem hafa forframazt og auðgazt í útlöndum frekar en hvert mannsbarn á landinu sem hefur mismunandi bakgrunn af mörgum ólíkum ástæðum, ekki bara frá mörgum löndum, heldur mismunandi stéttastöðu innlenda.

Það er eitt í þessu líka annað.

Bara fyrir örfáum árum þegar Guðni forseti talaði á þennan veg, þá var þetta ekki komið mikið uppá yfirborðið í umræðunni á Íslandi, um alþjóðastofnanir og hvernig skuggahliðar eru á þeim jafnan.

Hinsvegar núna þegar Halla forseti sagði þetta í ræðunni í gær og talaði um Trump, gagnrýndi hann og alþjóðlega þróun, þá fannst manni hún tala holum rómi og útí tómið án stuðnings þjóðarinnar allrar.

Alþingi sett: Forseti vitnaði í norskt orðatiltæki

Tollastefna Bandaríkjanna mun ekki duga ein til að snúa við helstefnu fjölmenningar og alþjóðavæðingar, en er eitt skref í rétta átt

Ryðbeltin svonefndu í Bandaríkjunum eru bílaborgirnar og þar sem annar iðnaður var einnig, ekki bara bílaframleiðsla. Áður fyrr var þarna blómlegt mannlíf og mikill gróði, en þetta eru hálfgerðar draugaborgir núna, fátækt mikið, færra fólk, minna að gera, allt miklu daufara.

Með því að láta framleiða hlutina í Kína og Kóreu gátu forstjórar og aðrir peningapúkar grætt morð fjár á meðan starfsfólki var sagt upp í stórum stíl. Með tímanum lærðu Kínverjar og aðrir að gera eiginlega allt sjálfir, gátu hnuplað teikningum og hugmyndum, og vinnuaflið var ódýrara þar, og svo fjórða iðnbyltingin, róbótabæðingin, sem sennilega er lengst komin í Kína en ekki á Vesturlöndum.

Fjölmenningin hefur svo sannarlega skemmt fyrir Bandaríkjunum og Vesturlöndum, auðvelt er að rökstyðja það. Það má tala um fjölmenningarfylleríið, skjótfengur gróði en hrikalegir timburmenn á eftir.

Tollafyrirætlanir Trumps eru ekki útí loftið heldur ígrunduð stefna sem á að lífga við Bandaríkin.

Það koma vaxtaverkir í kjölfarið, það er eðlilegt, hækkandi verð og samsvarandi aðgerðir að utan, en ef Trump ætlar að fá líf í deyjandi Bandaríkin þarf að gera eitthvað af þessu tagi, til að spyrna gegn fjölmenningunni, alþjóðavæðingunni.

Þessu má líkja við einstakling sem hefur ekkert unnið í áratugi eftir slys, vöðvarnir rýrna og þegar stoðtæki eru ekki til staðar virðist ekkert ganga. En eigi endurhæfing að duga og heilsan að koma aftur þarf einstaklingurinn að reyna á sig, og þessi ólga og óánægja með tollahækkanir Trumps eru bara vaxtaverkir óhjákvæmilegir.

Margir furða sig á því að Rússar hafa af eigin rammleik staðið sig betur en haldið var, þótt mjög sé orðið þungt þar margt og erfitt vegna skorts á varningi að utan. Þeir hafa einmitt orðið að treysta á eigin mannskap að miklu leyti vegna deilna um þeirra framferði og pólitík, en selt úr landi ýmislegt, og ef ekki til Evrópu þá til Bricsþjóðanna í staðinn.

Fjölmenningin hefur lamandi áhrif á Íslandi einnig. Kornframleiðsla hefur lagzt af, bókaframleiðsla, og fleira, allt er þetta nú gert í útlöndum þar sem það kostar minna.

Stefna Trumps ætti með tímanum að verða umhverfisvæn, því hún ætti að kosta minna eldsneyti og flugferðir á milli landa eða skipasiglingar.

Mannkynið á öld gervigreindar, fjórðu iðnbyltingarinnar og alþjóðavæðingarinnar er á góðri leið með að drepa sig.

Eina leiðin til að bæta úr því er að leita til rótanna, leiðrétta mistökin, hafna "framförum", tækni, ofurgróða, því sem Satan býður, auðrónar og elíta.

Það þarf bara miklu meira til en það sem Trump gerir og hans stjórn. Það þarf samstillt átak í öðrum löndum líka, þótt það geti tímabundið kallað á minnkandi hagvöxt eða gróða.

Samþykkir að fresta tollum á vörur frá Kanada