Ross Edgley er meðal minnisstæðustu manna ársins sem snerta sögu Íslands í ár

Það eru nokkrir útlendingar sem mér finnst meiri og betri Íslendingar en við Íslendingar sjálfir. Þessi Breti sem synti í kringum landið finnst mér einn af þeim. Síðan var það Georgíumaðurinn sem aldrei hafði komið til landsins en lærði að tala hreimlausa og rétta íslenzku af sjálfsdáðum. Mig minnir að hann hafi því miður farizt í bílslysi á sviplegan hátt. Síðan eru nokkrar konur eins og Dorrit hans Ólafs og Eliza Reid, báðar með brennandi áhuga á íslenzkri menningu þótt þær tali hvorug fullkomna íslenzku.

Þetta eru aðeins nokkur minnisstæð nöfn. Ef stærstur hluti Íslendinga kýs pólitíkusa sem gera skandala og leyfa að eyðileggja laxastofnana í nafni gróðavæðingar eða eyðileggja menntakerfið með wókisma, og setja vitlaus lög í landinu, þá eru fæstir Íslendingar að standa sig nógu vel, miðað við að þeir hefðu getað kosið Frjálslynda flokkinn og komið í veg fyrir margt sem aflaga fór, og svo Frelsisflokkinn og Íslenzku þjóðfylkinguna eftir það. Nei, allir þessir flokkar fengu lítið fylgi. Því standa Íslendingar sig ekki sem skyldi, almúginn, það er að segja.

Það er engin afsökun að RÚV og Stöð 2 hafi verið með heilaþvott alþjóðavæðingar. Fólk ætti að vera skynsamara almennt og sjá í gegnum það.

Breski sundkappinn háður íslenskum lakkrís

Það er alltaf talað um sömu vandamálin, en þau versna, eins og firringin til dæmis, gróðahyggjan. Fólk hér á Vesturlöndum ræður hreinlega ekki yfir eigin lífi og tilveru

Stundum les ég pistla á vefritinu Heimildin sem er til vinstri, bara vegna þess að í þeim ritum finnst meira af mannúð og skilningi en annarsstaðar, þótt ýmislegt geti verið skakkt í hinu og þessu þarna hjá þeim.

Við mamma töluðum um ýmislegt. Meðal annars um það hvernig gróðavæðingin er að éta í sundur okkar íslenzka samfélag og eyðileggja það góða sem fólst í kristilegum náungakærleika og gömlu menningunni.

Hún var sjálf fórnarlamb. Áhyggjurnar styttu líf hennar. Hún hafði ekki efni á framkvæmdum þar sem þarf að greiða milljón í einu til verktaka sem mála, skipta um glugga og margt fleira. Samt neitaði hún að flytjast í burtu. Mér finnst hræðilegt að hún hafi þurft að þola þessa angist vegna fjármála undir það síðasta.

Hún fann og skildi að á 10 árum er okkar þjóðfélag orðið miklu verra en það var. Vímuefni, yfirborðsmennska, gróðahyggja, hákarlamennska, það er að segja að gleypa litla fiska sem ráða ekki við afborganir.

Kennarar eru ekki hálaunastétt. Hún trúði því sem henni var sagt að menntun gerði fólk efnað og hamingjusamt þegar hún var ung. Það var ekki í hennar tilfelli þannig og margir hafa sömu reynslu að ríkasta fólkið er það sem kann að notfæra sér aðra, ekki fólkið sem er samvizkusamt og mikið menntað. Hún lenti aftur og aftur í hákörlum í sínu lífi, í fólki sem hafði hana að féþúfu, og hún kunni ekki að varast það.

Ég er þeirrar skoðunar að reglur drepi og þær drepa sérstaklega fólk í viðkvæmri stöðu, sem er fátækt eða ekki nógu útsjónarsamt. Jafnvel held ég að unglingar leiðist inná rangar brautir vegna þess að foreldrarnir eru á röngum brautum og yfirborðsmennskan allsráðandi.

Það eru fengnir sérfræðingar og aftur sérfræðingar til að takast á við vandamál. Í Hruninu 2008 komu líka sérfræðingar og aftur sérfræðingar og enn fleiri sérfræðingar til að sannfæra landsmenn að bankarnir gætu ekki hrunið. Þeir hrundu nú bara samt og sérfræðingarnir misstu trúverðugleika sinn!

Hrunið á okkar tímum felst í að við töpum mannslífum fyrir tímann vegna streitu og lífsgæðakapphlaups, vegna þess að örorkulífeyrir og ellílífeyrir nær ekki að halda í brjáluðustu peningapúkana sem stjórna ferðinni á hringekjunni til Heljar.

Mamma varð með tímanum betri og betri trúnaðarvinur minn. Bæði var að með auknum þroska fór ég að skilja hana betur og hún hafði meiri tíma til að hugsa um hlutina og þroskaðist og skildi þjóðfélagið betur.

Það er óbætanlegt að missa foreldri. Sérstaklega þegar maður átti eftir að heyra svo miklu fleiri sögur um fortíðina frá foreldrinu og maður var að kynnast því nánar og fá meiri samúð fyrir erfiðum aðstæðum sem maður gat kennt heimsku um, en var ekki heimska, eftir margt stormasamt í fortíðinni.

Inga Sæland er með góð markmið og hún reynir sitt bezta. Kannski er mesti skaðinn sá að fólk er hætt að meta gamlar hugsjónir og gildismat sem gull. Heldur er gullið bara rafmyntin (kortin án seðla) sem er háð erlendum fyrirtækjum, sem gætu dag einn ákveðið að íslenzka ríkið hafi eitthvað gert rangt, eins og ICESAVE hér fyrrum, og látið fólk svelta á þessu landi.

En merkilegt er það að ég hef talað við einmitt ungt fólk sem var sammála mömmu, að þjóðfélagið sé alltaf að verða óréttlátara.

Guðjón Hreinberg skrifar um hrunin gildi og að fólk muni fá nóg. Vissulega hlýtur það að vera.

Mamma var af langlífri ætt. Hún varð tæplega áttræð. Ef ýmis vandamál hefðu ekki verið til staðar eins og fjárhagsáhyggjur þá hefði hún án efa orðið 20 árum eldri eins og pabbi hennar, Jón afi.

Það koma ýmsir sjúkdómar í fólk sem þjáist af langvinnri streitu vegna skulda. Það hefur verið sannað að fólk fær líkamlega sjúkdóma vegna kvíða, ótta, streitu, lélegs mataræðis, og jafnvel vegna nútímatækni, vegna bylgna sem koma frá 5G netkerfinu nýja, frá nútímatækninni.

Fólk er búið að byggja sér fangelsi, utan um sig sjálft.

Það er skrýtið, að það er búið að ræða þetta í áratug eftir áratug, en ástandið versnar, hraðinn eykst í þjóðfélaginu, firringin eykst.

Ég fagna því að þessi ríkisstjórn hefur eitthvað gert til að bæta stöðu þeirra fátækustu. En á meðan það gerist er alltaf verið að hækka stöngina sem fólk á að stökkva yfir. Það er lífsgæðakapphlaupið.

Alveg eins og með umhverfismálin, það er aldrei tekizt á við rót vandans, heldur einkennin. Þetta 1% sem á 99%, það væri góð byrjun að takast á við þann vanda.

Donald Trump kom með frábæra tillögu nýlega, þegar hann reyndi að hnekkja ofurvaldi auðkýfingsins George Sorosar. Það er bara hægara sagt en gert.

 

 

Kristrún vonast eftir skilvirkara þingi

Skrímslabangsar? Er nokkuð jákvætt við þá annað en að þeir eru skrýtnir og öðruvísi?

Það er skrýtið að svona svipljót tuskudýr skuli verða að alþjóðlegri tízkubylgju. Reiðin í svipnum er mjög greinileg, og þó er reynt að hafa kvikindið krúttlegt um leið!

Ég er ekki hissa á bönnunum hér og erlendis. Skrímslabangsi er gott orð yfir þetta.

Banna tískubangsa í skólanum

Umdeildur yfirmaður sleppur með skrekkinn, Sigríður J., undirmaðurinn sem fékk samúð þjóðarinnar er rekinn. Spilling í sinni tærustu mynd

Ófær, gerspilltur, femínískur dómsmálaráðherra, Þorbjörg, fór beint á móti almannaviljanum sem var að víkja bæri Sigríði ríkissaksóknara úr embætti en réðst á undirmanninn sem yfirmanneskjan hafði ekki stutt gegn ofbeldismanni.

Þetta mál hefur endanlega sýnt að spillingin ræður í dómsmálaráðuneytinu og þessari ríkisstjórn ekkert síður en þeirri fyrri sem fór frá með skít og skömm, Katrínarstjórninni, með hruni allra flokkanna þriggja sem að henni stóðu, ömurlegrar minningar, því þar fóru góðir flokkar fyrir hundskjaft.

Með undirförlum hætti með boð um annað embætti reyndi alþjóðavæðingarquislingurinn að flæma Helga Magnús burt, en hann kaus þessa leið frekar.

Ef Þorbjörg dómsmálaráðherra væri ekki fyrrverandi starfsmaður Sigríðar J. ríkissaksóknara og sennilega vinkona hennar, þá stæðu málin öðruvísi núna. Það var nóg að lesa athugasemdakerfi DV, sem yfirleitt vinstrimenn nota, til að sjá að fólk hafði samúð frekar með Helga Magnúsi en ekki yfirmanninum.

Þetta er eitt skýrasta dæmið um vinatengda spillingu á Íslandi sem hægt er að finna.

 

Ómögulegt að spá fyrir um eftirlaun Helga Magnúsar

Margir sem blogga ekki gætu gert það. Mamma var ein af þeim. Hún var frábær í íslenzku og mælsk, með mikla pólitíska sannfæringu og réttlætiskennd

Ég á móður minni mikið að þakka að ég get bloggað hér um pólitík. Ég hef meira talað um mælsku ömmu og pólitíska sannfæringu, en mamma erfði þessa pólitísku sannfæringu með vöxtum og ekki síður mælskuna.

Móðir mín andaðist núna í síðasta mánuði og finnst mér því rétt að minnast hennar eins vel og ég get. Það er alltaf að gerast að kona sem er 77 ára og að verða 78 andast, en það er samt alltaf jafn erfitt fyrir aðstandendur, sama hver aldurinn er.

Mamma var ekki sammála ömmu um að staður konunnar væri aðeins inni á heimilinu, en þær voru báðar miklir þjóðernissinnar og hægrimanneskjur. Þótt mamma hafi haft áhuga á Kvennalistanum á tímabili breytti það ekki þeirri staðreynd að mamma var kona einstaklingsframtaksins og þjóðerniskenndarinnar, og kannski er mín sannfæring á því sviði meira komin frá henni en ömmu.

Mamma studdi Íslenzku þjóðfylkinguna og Frjálslynda flokkinn þar áður. Það var mér mikil hvatning til að tjá mína sannfæringu á sama hátt og hún gerði vel og dyggilega.

Það er mér mjög minnisstætt þegar við mamma bjuggum bæði á Digranesheiði 8 árið 2016 eftir fráfall afa árið 2015.

Þá rifumst við mamma mikið um pólitík. Hún vildi að ég kysi Íslenzku þjóðfylkinguna, en ég vildi kjósa flokk sem ekki var til lengra til hægri. Ég samdi fleiri en 10 lög í þessum anda þetta haust, 2016, en þau eru öll óútgefin ennþá, því miður.

Seinna sættist ég við Íslenzku þjóðfylkinguna og skildi að hún hafði rétt fyrir sér, að það er ágætur flokkur með góða stefnu.

Fjölmargir hér á blogginu hafa svipaðar skoðanir og mamma hafði.

Heimurinn er miklu tómlegri án hennar. Við áttum trúnaðarsamtöl bara á þessu ári sem mér voru dýrmæt og henni líka. Ég reyndi að skilja hana.

Hún vann sem kennari í meira en 50 ár, barnaskólakennari og svo sérkennari. Hún byrjaði að kenna áður en hún eignaðist mig og hélt svo áfram.

Þegar mamma var mjög virk á Fésbókinni fyrir 10 árum og þar áður þá skrifaði hún pólitískar athugasemdir og fékk mikinn stuðning, átti góða hægrimenn sem vini eins og til dæmis Jón Magnússon lögmann sem hún taldi frábæran og margir aðrir sem hún átti í samskiptum við.

Mamma hélt andlegri heilsu alveg fram í andlátið og gaman að tala við hana um pólitík alltaf, hún var baráttukona, frábær sem slík. Líkamleg heilsa var þó farin að verða verri, og því vissum við að þetta gat komið fyrir, en sorgin er alltaf mikil.

Hún las oft þar sem ég bloggaði og var stolt og ánægð yfirleitt, en stundum skammaði hún mig fyrir að skrifa um sig í neikvæðu ljósi en um ömmu í of jákvæðu ljósi. Einhvernveginn þá hélt maður að hún væri eilíf og það litaði þessi skrif.

Ég veit að hún myndi senda forystumönnum Íslenzku þjóðfylkingarinnar beztu kveðjur ef hún væri að skrifa þetta en ekki ég, og öðrum þjóðernissinnum.

Mamma var sannkristin, þar vorum við ósammála. Hún studdi 100% íhaldssöm sjónarmið kristinna manna og margt tók hana þungt í nútímanum.

Ég skil það núna að hún studdi mig betur og meira í tónlistinni en ég gerði mér grein fyrir. Hún gagnrýndi mig fyrir að ganga of langt í sumum textum og auðvitað var sú gagnrýni hennar alveg rétt, ég var bara ekki alltaf sammála.

Þegar Sverrir Stormsker varð minn uppáhaldstónlistarmaður með plötunni "Stormskersguðspjöll" árið 1987, þá fór mamma að hafa þungar áhyggjur af mér að ég færi á grillið til Andskotans en ekki til Himnaríkis með henni.

Þá greip hún til þess ráðs að draga mig með sér á samkomur til að láta frelsa mig. Það reyndar gekk ekki upp hjá henni á þessum árum frá 1988 til 1994, en sáði einhverjum fræjum sem spíruðu seinna, þegar ég gekkst inná þetta 1997 til 2002.

Mamma var leitandi í trúmálum þegar ég var krakki á Álfhólsveginum. Þá var hún Nýalssinni um stund, spíritisti, búddisti, prófaði Nýöld, Nýaldarspekina svolítið, en endaði í Þjóðkirkjunni alltaf en hélt ágætum tengslum við sértrúarsöfnuði líka.

Það tók mikið á hana eins og mig að missa æskuheimilið að Digranesheiði 8 þegar það var rifið 2021.

Fólk getur þroskazt með aldrinum og fengið mjög góðar skoðanir. Þegar mamma var um fertugt fannst mér Verublöðin sem hún átti sýna mikinn femínískan áhuga. Það var mjög skiljanlegt, hún vildi valdefla sig eftir erfiðan skilnað. Á efri árum studdi hún samt Íslenzku þjóðfylkinguna og Frjálslynda flokkinn og var mér mikil fyrirmynd í þeim efnum.

Maður minni hvelpa, ljóð frá 19. september 1991

Skólasetning senn

seggjum gleymist hér.

Vikur líða, vilji minn,

vaknar nokkur ber?

Mæðast líka menn,

mun svo víkja nóttin?

Setjast þær á soninn,

síðan vötnin máttu gefa.

Hræðist stelpur, fegurð þeirra og þróttinn,

þó er hefndin mikilvægust.

Veiðir þig hún viljadrægust,

varla sleppur, sýndu efa!

Aðeins indæl vonin,

einhver kannski dýrkar seinna þinn?

 

Stendur staurinn kyr?

Stelpur setjast oft.

Vökumaður viljafús

vill helzt þyngra loft.

Oft sé djásnadyr,

dimm því hvílir pressan.

Vill mig Berglind blíða?

Bara ef ég Dísu gleymdi!

Togar sterkast núna Myrkramessan,

margt ég hef að bjóða raunar.

Frægðin seinna feita launar,

fyrst mig inní hallir teymdi.

Lengi þarf að líða

loksins finnur konu sinnar hús!

 

Einhver yndisleg,

eftir mína raun.

Blíða þegar brýzt til mín

blæs í mæðukaun.

Tímabikkjan treg

tekur sig að yngja.

Á mig starir stelpa

stanzlaust meður þrá í augum.

Berglind ef ég bara þyrði að syngja,

brotinn drengur safnar kjarki,

leiður samt á syndaskarki,

sundurbarinn helzt á taugum.

Maður minni hvelpa

mátt ei hefur fyrir styrksins vín.

 

Orðaskýringar: Hvelpur: hvolpur.

Vökumaður: Sá sem gefst ekki upp á draumum sínum og metnaði.

 

 

Heimskuleg stríð og heimskuleg þrjózka

Það er næstum ENGINN sem talar eða skrifar af nokkru minnsta viti á Íslandi eða öðrum Vesturlöndum. Því stendur það uppúr. Hér er DV pistill með vitglóru aldrei þessu vant:"Segir það hafa verið rangt að halda því fram að Úkraína gæti unnið stríðið". Hilmar Þór Hilmarsson prófessor við Háskólann á Akureyri er kallaður Rússadindill eða slíkt, en af fólki sem hefur sagt sig úr öllum lögum við heilbrigða skynsemi að öðru leyti svo ekkert mark er á því takandi, því miður allmargir og því miður hrópandi fólk á torgum sem lætur mikið fyrir sér fara eins og það sé allsráðandi og alviturt.

Ef menn vilja líta skynsamlega á þetta þá hefur æpandi skríllinn ekki rétt fyrir sér heldur Hilmar Þór.

Það kom fram í kvöldfréttum RÚV í gærkvöldi að kínverski herinn er sá FJÖLMENNASTI í heimi. Einnig kom það fram að þar er mestur vöxtur í heimi af útgjöldum til hernaðarmála auk þess sem framfarirnar eru hvað örastar.

Einnig kom fram að bandarískir hernaðarsérfræðingar segja að kínverski herinn verði brátt jafnsterkur og sá bandaríski.

Miðað við meiri vöxt Kínverja má búast við að hann verði ÖFLUGRI áður en langt um líður.

En bjöllusauðirnir hér á Íslandi og öðrum Vesturlöndum gráta út af öðrum málum.

Ennþá eru vitleysingar og rugludallar í athugasemdakerfi DV og útum allt þjóðfélag sem missa sig algjörlega vegna þess hversu vondur og ómannúðlegur Pútín sé. Það er bara alls ekki það sem hér er til umræðu, og getur vel verið satt, en skiptir ekki öllu máli í heildarsamhenginu.

Vesturlönd eru eins og grátkór sextugra kerlinga. Ekkert vit, ekkert raunsæi, engin skynsemi, engin veruleikatilfinning, aðeins veruleikafirring og klikkun.

Hvers vegna halda Rússar áfram með stríðið? Þeir sjá það greinilega að Vesturlönd eru svelt á öllum sviðum. Þau eru svelt vitsmunalega og efnahagslega. Uppeldið er 100% handónýtt á Vesturlöndum, handónýtt!!!!!!!!!!!!!!

Rússar sjá að þeirra vinir eru máttugir og þrátt fyrir að stríðið sé erfitt, þá eru þeir sterkari aðilinn.

Ennfremur sjá Rússar að þeir eru að breyta heimsmyndinni hér á Vesturlöndum. Þrátt fyrir að jafnaðarfasistar séu háværir, þá er veldi þeirra á brauðfótum, innanrotið gjörsamlega í sundur og í klessu, hugmyndafræðilega og á öllum sviðum. Þar gengur ekkert upp nema í draumóraheimum Útópíulifendanna.

Ekki er nóg með að Rússar séu geysiöflugir sjálfir.

Þar við bætist að Kínverjar eru með FJÖLMENNASTA HER í heimi! Þeir sjá sér hag í því að hjálpa Rússum ef í nauðir rekur. Þeir myndu aldrei vilja fara aftur í þá heimsmynd að vera á eftir Evrópu og Bandaríkjunum.

Samt á að "styðja" Úkraínu áfram að fara inní þessa hakkavél!

Donald Trump er alvöru leiðtogi, ófullkominn að vísu.

Erfitt er hægt að bera virðingu fyrir vitfirringum í jafnaðarfasískum ríkjum, sem eru taldir hafa meira vit en vitfirringarnir eða pólitískir andstæðingar þeirra.

Eins og sagt var um Þriðja ríkið: Þeir einu sem af sumum andstæðingum þess eru taldir óklikkaðir eru þeir sem stimplaðir voru þar geðveikir.

Þetta má segja um Vesturlönd. Þeir einu sem eru með viti á Vesturlöndum eru annaðhvort með opinbera stimpla sem geðveikir, eða sem lýsa andstöðu á þann hátt að það lýsi geðheilbrigði og sönsum.

Pútín og Kim á hersýningu „bein ögrun“

Skemmtileg frétt á Vísi um nágrennið sem ég ólst upp í

Í gær kom sú frétt á Vísi vefútgáfu að Bjarnhólastígur var valinn gata ársins í Kópavogi 2025. Þetta er í næsta nágrenni við mitt æskuumhverfi.

Þetta tek ég orðrétt uppúr fréttinni á Vísi:

"Bjarnhólastígur ber með sér sögu og þróun Kópavogs. Flest hús við Bjarnhólastíg voru reist á sjötta tug síðustu aldar, í kjölfar fyrstu skipulagsvinnu á svæðinu sem hófst 1948. Nafn götunnar er dregið af sumarbústað sem stóð vestan við Víghól áður en byggðin tók á sig núverandi mynd. Uppbyggingin á Digranesi markaði upphaf þéttbýlismyndunar í Kópavogi og er Bjarnhólastígur hluti af þeirri sögu. Leikskólinn Kópahvoll er staðsettur við Bjarnhólastíg 26, á hæð rétt við Víghól, friðað náttúrusvæði í grónu og rólegu hverfi í austurhluta Kópavogs." (Talsvert fyrir neðan við hann raunar, innskot frá mér). "Skólinn var opnaður 1970 og markaði tímamót í sögu bæjarins sem fyrsti leikskólinn í Kópavogi sem byggður var sérstaklega sem slíkur".

(Lovísa Arnardóttir skrifaði fréttina og setningarnar innan gæsalappa sem ég vitna hér beint í eru þessvegna hennar skrif).

"Á lóðinni milli Bjarnhólastígs 3 og 9 er í dag opið leiksvæði, en á sjöunda áratugnum og fram til aldamóta var þar starfræktur gæsluvöllur. Völlurinn var mikilvægur samkomustaður barna og fjölskyldna í hverfinu og hefur gegnt lykilhlutverki götunnar í gegnum tíðina". (Einnig úr sömu frétt).

Þessi frétt er svo vel sögð og nákvæm aftur í tímann að mig grunar að Lovísa hafi tengsl við Kópavoginn eða sé úr Kópavoginum. Einnig kemur það mér á óvart að þarna eru atriði sem mér var ekki alveg kunnugt um, svo hún hlýtur að hafa talað við eitthvað gamalt fólk sem enn man eftir þessu. Ef hún ólst þarna upp sjálf, þá hefur hún kannski talað við foreldra sína eða ömmur og afa, hver veit?

Þetta með að skipulagsvinnan í í austurhluta Kópavogs eða á svæðinu hafi byrjað árið 1948, það vissi ég ekki. Það hefur þá verið einmitt á sama tíma og afi var á fullu að byggja sitt einbýlishús þarna alveg í næsta nágrenni, og Ingvar bróðir hans við Hafnarfjarðarveginn, Borgarholtið og Hamraborgina, eða nánar tiltekið við Hábraut 4.

Það vissi ég þó af lýsingum ömmu og afa og annarra að það voru mjög fá hús í Kópavogi um þetta leyti, 1948, aðallega sumarbústaðir, eða eitt og eitt hús á stangli þar sem gjarnan var búskapur stundaður og götur voru jafnvel kenndar við seinna.

Einnig get ég staðfest það sem hún skrifaði að flest húsin þarna voru reist á sjötta tug 20. aldarinnar, eða frá 1950-1960.

Ég get verið ennþá nákvæmari. Samkvæmt því sem mér var sagt þá var þróunin hæg fram til 1954. En frá 1955 til 1960, og síðan stöðugt eftir það og í síauknum mæli fjölgaði húsunum. Þannig spruttu húsin upp ört 1956-1960, var mér sagt.

Það er áhugavert þetta með að skipulagsvinnan hafi hafizt 1948.

Mér voru sagðar skemmtilegar og áhugaverðar sögur um hitaveituna og rafmagnið, hvernig sumt var komið 1950 og annað ekki.

Rafmagnið var komið 1950 og heita vatnið, en ekki kalda vatnið!

"Þetta kemur allt með kalda vatninu" var orðatiltæki sem endalaust var sagt þegar ég var barn. Það þýddi að eitthvað væri búið að skipuleggja og lofa, en ekki enn orðið að framkvæmd. Ætli það hafi ekki hreinlega orðið til á þessum fyrstu árum þéttbýlis í Kópavogi?

Eins og ég hef oft skrifað um, þá reyndi ég að böggla saman handriti að bók um sögu ömmu og afa og verkstæðisins. Ekki var ég ánægður með útkomuna, enda með fullkomnunaráráttu, en kannski er hægt að laga þetta sem ég skrifaði og gefa út, ef einhver finnst útgefandinn.

Allavega, ég safnaði að mér fróðleik við þá vinnu sem ég get vitnað í.

Þannig get ég bætt því við að símalaust var í hverfinu hjá flestum allavega fram til á að gizka 1955 og kannski lengur. Afi hinsvegar lét tengja símalínur til hússins og það kostaði hann talsvert, en hann taldi það nauðsynlegt fyrir viðskiptin, sem var rétt.

Þannig voru sögur um það að krakkarnir, mamma og hennar systkini voru fengin til að hlaupa í nágrannahúsin til að sækja nágrannana, sem var hringt í til okkar, á meðan síminn var ekki kominn til þeirra!

Þetta er vissulega svolítið sérstakt, svona sögur eru ekki til úr öllum hverfum!

Ofnar voru til hjá okkur og heitt vatn í þeim alveg frá 1950. Þá var olíukynding en á verkstæðinu var kolakynding.

Kalt vatn var sótt í brúsa og bala og önnur ílát í önnur hús, austar í Kópavoginum, og síðar þarna í hús við Álfhólsveginn, og loks kom kalda vatnið, held að það hafi verið upp úr 1955, eða kannski eitthvað fyrr. En einhver ár voru án þess.

Rafmagnið var einnig komið 1950. En þá voru loftlínur og þegar kom mikill stormur eða annað óveður þá fór oft rafmagnið af. Ég man eftir kertunum.

Ég man eftir ljósunum úr Hafnarfirðinum og Reykjavík eða frá austurbænum í Kópavogi þegar rafmagnið fór af.

Sennilega voru raflagnirnar settar í jörð á níunda áratugnum, þegar ég var unglingur. Þá hætti hið reglubundna rafmagnsleysi.

Við vorum með staur nálægt vesturhlið hússins. Þar var lögn sem alltaf var að slitna í óveðrum og þurfti að laga.

Það voru tveir stórir eldspýtnastokkar sem amma hélt mikið uppá því þetta voru gamlar jólagjafir. Á öðrum voru myndir af sveitabæjum.

Þegar við keyptum litla eldspýtnastokka voru eldspýturnar settar í stóru stokkana, því þeim mátti ekki henda, það hefði verið óvirðing og vantþakklæti í þeirra sem gáfu þá.

Nema ég man eftir því að brennisteinninn á hliðum þeirra fór að verða mjög óvirkur af of mikilli notkun. Stundum fékk amma mig til að fást við eldspýturnar því hún sagði að ég væri með svo litla og lipra fingur. Oft tók það mig samt nokkrar tilraunir.

Ég held að þéttbýlið í vesturbænum hafi eitthvað verið byrjað nokkuð snemma í Kópavoginum, en sennilega mest uppúr 1960.

Það er ýmislegt fleira sem snertir mig persónulega og mína æsku sem kemur fram í þessari skemmtilegu frétt Lovísu.

Gæzluvöllurinn sem hún fjallar um á milli Bjarnhólastígs 3 og 9 kemur við sögu minnar æsku.

Hún talar um sjöunda áratuginn og fram til aldamóta, þá hafi hann verið starfræktur, það er að segja frá 1960 til 2000. Það getur vel passað. Annars var þessi staður alltaf kallaður "róló" þegar ég var krakki! Leikvöllur heyrði maður kannski líka.

Ég hef að vísu fáar skýrar minningar sem smákrakki, en mér var sagt hvernig þetta var. Ég held að það hafi verið 1973-1974 sem reynt var að "setja mig á róló", en ég hafi ekkert verið voðalega hrifinn af því. Ekki var ég allavega nægilega félagslyndur til að þetta hafi verið eitthvað sem ég sóttist eftir sérstaklega.

Agnes frænka mín lék oftast við mig á þeim árum, við erum jafnaldrar, hún fæddist einum mánuði á undan mér, og dóttir bróður mömmu.

Við höfðum stórt og mikið leiksvæði hjá afa og ömmu á Digró, við verkstæðið og niður Digraneshlíðarnar. Ég man ekki eftir neinum reglum nema að leika sér ekki of nálægt bílunum, því þá gætu slys orðið.

Ég held að ég hafi haft gaman af að róla þarna á vellinum, mig rámar í það. En ég kynntist ekki krökkum þarna held ég. Mig rámar í að mér hafi leiðst formlegheitin, að þarna voru einhverjar gæzlukonur að setja fyrir verkefni og tala eitthvað.

Það var eins þegar ég fór í Digranesskóla, byrjaði 1976 í sex ára bekk. Það var ekki fyrr en 1978 þegar ég fór að njóta mín í skóla. Þá fékk ég athygli sem góður teiknari.

Minn bezti vinur var stóri Bergsveinn, Bergsveinn Marelsson. Síðan voru nágrannabörn sem maður var mikið með, Lilja, litli Bergsveinn og Þurý.

Mín félagsmótun var þannig þegar ég var smákrakki að ég kynntist fáum og kynntist þeim vel. Þannig treysti ég ömmu bezt.

En ég man samt eftir því að mér fannst mjög gaman að kynnast krökkum sem voru jafnaldrar mínir úr föðurættinni. Þar kynntist maður öðruvísi fólki og skoðunum.

 

Ég er sammála því sem Baldur Þórhallsson ýjaði að og aðrir næstum líka, að Ísland muni kannski fara í ESB á þessu kjörtímabili

Ég var ekki búinn að horfa á Silfrið þegar ég skrifaði síðasta pistil. Mér fannst margt gott koma fram í því - þannig að stundum er eitthvað skárra en ekkert í RÚV ennþá.

Bæði Baldur Þórhallsson og Gylfi Magnússon töluðu vel. Mér fannst framtíðarspá þeirra raunsæ og rétt, að Ísland væri að halla sér meira að Evrópu, og Baldur Þórhallsson var hreinlega með sterkan áróður fyrir inngöngu Íslands inní ESB, eins og hann hefur gert áður.

En mér fannst þetta gagnlegt sem þeir sögðu, því þegar fræðimenn tala vel og raunsætt, þrátt fyrir að hafa skoðanir og koma jafnvel með léttan áróður, þá finnst mér það gott og gagnlegt. Ég met það eftir sannleiksgildinu og raunsæinu.

Mér fannst einnig áhugavert það sem Ásthildur Sturludóttir sagði, og þau öll ræddu um, að kannski myndu Bandaríkin gera hernaðarárás á Grænland, og Gylfi taldi að þá myndu Íslendingar hætta að eiga samskipti við Bandaríkjamenn, á sama hátt og þeirri aðferð hefur verið beitt gegn Rússum. Ég leyfi mér þó að efast um að það sé rétt hjá honum. Það kemur allt í ljós, en alþjóðasamfélagið er að mörgu leyti óútreiknanlegt og margt skrýtið og öðruvísi að gerast þessa dagana og þessi árin.

Silja Bára var hlutlausari en maður bjóst við. Eins og hún sagði þá krefst embættið þess af henn, reglurnar sem fylgja embættinu.

Ég tel það raunsætt mat og rétt að bæði almenningur á Íslandi sé orðinn ESB hlynntur og einnig mikið af stjórnmálafólkinu.

Samfylkingin er stærsti flokkurinn, það gefur þetta til kynna. Einnig er Sjálfstæðisflokkurinn finnst mér mýkri og miðjusæknari en áður, mjög líkur Samfylkingunni. Þannig var þetta undir stjórn Bjarna Benediktssonar, en mun Guðrún Hafsteinsdóttir einhverju breyta?

Snærós ráðin framkvæmdastjóri Evrópuhreyfingarinnar

RÚV hrærir í wókgrautnum þar til enginn horfir á þá ömurlegu stöð lengur

Það er margt sem ógnar velmegun hér á Vesturlöndum. Til dæmis náttúruhamfarir, að Afríka og Asía eru að taka framúr efnahagslega, öldrun þjóðanna og fleira.

Hvergi eins og hér á Vesturlöndum fá samkynhneigðir og hinseginfólk eins mikið af sínum kröfum og réttindum samþykkt og í okkar heimshluta. Það er þakkað með því að ofsækja feðurna og karlmennina og íhaldsfólkið sem er kristinnar trúar sem gat af sér mannréttindin með því að leyfa frjálslyndið hér í margar aldir, ömurlegar.

Ég held að Þorbjörg og fleiri samkynhneigðir ættu að líta á málin í stærra samhengi, og sjá að bakslag verður óhjákvæmilega í svona málum þegar þjóðum almennt fer hnignandi eins og þjóðum Vesturlanda.

Þannig er til dæmis eitt alveg augljóst, en hún virðist ekki átta sig á því.

Múslimar fjölga sér meira en góða fólkið og íhaldssamir menn eins og Snorri Másson, eða í stuttu máli sagt: Múslimar fjölgar sér hraðar en innfæddir Vesturlandabúar.

Það þýðir að eftir nokkra áratugi verða þeir í meirihluta, en fólk eins og hún í minnihluta.

Nóg er að líta til Bretlands þar sem nafnið Múhameð er algengast. Bretland er ekkert einsdæmi með þetta.

Þegar sharíalög verða ríkjandi á Íslandi eftir kannski 20-30 ár þá verða kvenréttindi horfin og réttindi svona minnihlutahópa.

RÚV er að grafa sína eigin gröf sem og annarra landsmanna. Línuleg dagskrá mun brátt heyra sögunni til. Fólk sækir í netmiðla í fólk sem er sömu skoðunar. Heilaþvottur RÚV heyrir brátt sögunni til.

Sumir sem tala um mannréttindi vilja engar umræður, bara eina skoðun. RÚV tekur þátt í því. Að þola ekki gagnrýni, það er leiðin að fasisma, eða það er fasismi.

Heitar umræður í Kastljósi: „Mér bregður pínulítið“