Deyjandi Vesturlönd

Hversvegna koma ekki blaðamenn með fræðslugreinar um hverjir Drúsar eru? Samkvæmt því sem ég kemst næst eru þeir islamskur minnihlutahópur sem á rætur að rekja til Egyptalands.

Miðað við það að islamistar fjölga sér meira en kristnir menn og sérstaklega á Norðurlöndum þá má telja sennilegt að Norðurlöndum verði stjórnað af múslimum eftir um það bil 50 ár, ef heimsendir verður þá ekki kominn vegna mengunar eða annars.

Ég hef fjallað um það áður að femínismi og kvenréttindi eru þau atriði sem stuðla mest að fólksfækkun, jafnvel meira en plastmengun og önnur umhverfismengun. Þetta má sannreyna með því að skoða hvaða samfélög það eru sem einkennast af fjölgun og hver af fækkun. Plastmengun nær einnig til karlrembusamfélaga eins og Talíbana, nema þar er mikil fólksfjölgun, á meðan undantekningalaust um það bil ríkir fólksfækkun allsstaðar þar sem "mannréttindi" eru virt, femínismi við völd og slíkt.

Fyrir meira en 1000 árum klufu Drúsar sig frá öðrum múslimum. Múhameð Ibn Ismail Ad Darasi var stofnandi Drúsareglunnar. Í DV 24. september 1983 má til dæmis lesa um þetta.

Hann lýsti yfir guðdómi sínum og sagði fyrir um endurkomu sína í líki hins almáttuga. Blönduð hjónabönd eru stranglega bönnuð meðal Drúsa, og brottrekstur úr hópnum afleiðing ef slíkt gerist.

Maronítar, kristnir Arabar lentu í átökum við Drúsa snemma. Krossferðirnar koma þarna við sögu og stríð mikil.

Múslimar eru fjölbreytilegur hópur. Stundum er látið eins og svo sé ekki og þeir séu allir eins. Það er auðvitað mikil einföldun og röng.

Kannski mun aríski, germanski kynstofninn lifa af og bjargast, ef við tökum upp islam sem þjóðtrú, það er rökrétt, miðað við það að kristin trú er ekkert nema rústir einar, og gerir skaða en ekki gagn í nútímanum.

Ég er að vísu heiðingi í eðli mínu. Það merkir að eingyðistrú er mér ekki að skapi. En beiti ég rökvísinni verð ég að segja að islam er lifandi trú sem styrkir en kristni er úrkynjaður viðbjóður sem spillir. Sérstaklega þegar yfirvöld núverandi þjóðkirkju eru í fullkominni andstöðu við boðskap Biblíunnar, en í fullu samræmi við tízkubylgjur nútímans, pólitíska vinda sem þykja hipp og kúl.

En sama hvað manni finnst, spádómar byggðir á röksemdafærslum eru á þá leið að sama hvað femínistar eða aðrir segja hér á Vesturlöndum muni okkar þjóðfélög verða islömsk eftir nokkra mannsaldra, kannski örfáir kristnir verða eftir, algjörlega kúgaðir.

Drúsar mótmæla fyrir utan bandaríska sendiráðið

Bernskutengd, hverfislæg, skynræn og sjónræn upplifun sjálfstæðis

Tilfinningu mína og skynjun hvað felst í orðinu sjálfstæði fékk ég hjá ömmu og afa á Digranesveginum, fyrst númer 92, breytt svo í Digranesheiði 8 með framkvæmdum við Smáralind og þau öll hverfi 1994 og eitthvað fram yfir 2000. Það var auðvitað tilskipun frá bæjaryfirvöldum að breyta nafni götunnar, því stubburinn uppað skóla skyldi heita Digranesheiði en Digranesvegurinn ná niður að Dalveginum og að Smáralindinni.

Hún móðir mín er ágætt dæmi um það hvernig kommúníska og stalíníska skólakerfið hefur farið með fólk. Ég held að hún hafi kosið hægriflokka eins og Sjálfstæðisflokkinn oft, en kannski Kvennalistann eitthvað um tíma. En ýmis vandamál hennar má kannski rekja til þess að kvenréttindaruglið náði tökum á henni og því fór hún í andstöðu við móðurhlutverkið, feðraveldið, og fleira slíkt. Þar sem femínismi er afrakstur marxisma að sumra áliti má segja að marxískt skólakerfi eigi að minnsta kosti einhvern þátt í þeirri femínísku innrætingu sem hefur skaðað hana og fleiri.

Ef maður ber saman ömmu og mömmu, þá finnst mér ekki auðvelt að segja að mamma hafi verið sjálfstæðari en amma. Móðir mín hefur verið kennari, nú á eftirlaunum, en hefur haft fjárhagsáhyggjur því hún tamdi sér þannig lífsstíl. Þar finnst mér skorturinn á sjálfstæðinu, óraunsæi draumóra.

Báðar ömmur mínar upplifði ég sem sjálfstæðar manneskjur, mjög svo. Amma Sigga var að vísu heimavinnandi húsmóðir allt sitt líf, en hún var ákveðin í skoðunum og ræddi við viðskiptavinina yfir kaffibolla og meðlæti sem biðu eftir viðgerðum. Það mátti heyra á henni að hún studdi Sjálfstæðisflokkinn og gat rökrætt við alla, eins og bezti stjórnmálaskörungur, Sigríður Á. Andersen til dæmis minnir á hana, nafna hennar.

Amma naut sjálfstæðis að því leyti að heimilið var sjálfstætt. Hún hafði skömm á öllu tengdu ríkinu. Að hún stóð með afa allt sitt líf var ekki merki um ósjálfstæði heldur skynsemi og fallegar tilfinningar, tryggð og kærleika.

Amma Fanney tók við verzluninni Hof þegar afi minn dó árið 1968, sem ég heiti eftir. Hún þótti "nýtízkuleg" að vinna úti og sjá um þennan rekstur. Sumt annað lét hún niður falla og gat ekki séð um, eins og innflutning á bandarískum bifreiðum og annan verzlunarrekstur sem afi minn Helgi Ingólfur einnig sá um.

Ég upplifði þannig ömmu mína í föðurættinni mjög sjálfstæða líka. Skoðanir hennar og sannfæring um gildi jafnaðarstefnunnar voru eins fastmótaðar og hjá hinni ömmunni um sjálfstæðið.

En það eru fáein atriði sem mjög standa uppúr hvað varðar sjálfstæðið og hvað það þýðir, sem ég lærði hjá ömmu og afa.

Eitt sem nauðsynlegt er að minnast á, það eru skattar og gjöld. Fasteignagjöld var nokkuð sem afi og Agnar sonur hans töluðu oft um, og voru mjög ósáttir við, og amma var sammála því einnig.

Þannig ólst ég upp við þá skoðun að fasteignagjöld, erfðaskattur, og allskonar skattar væru ekki réttlát fyrirbæri.

"Maður á ekki það sem maður þarf að borga af", þessa setningu heyrði ég oft.

Þannig var mér kennt að ríkið væri að stela af almennum borgurum með fasteignagjöldum og skattheimtu margvíslegri.

Nú stækkar sá hópur fólks á Íslandi sem hefur sífellt minna um líf sitt að segja, fólk sem er háð aðstoð eða á ekki eigið húsnæði. Það er jafnvel eins og kerfisbundið hafi verið unnið að því að gera fólk að ómögum og aumingjum, eins og þetta var stundum orðað af gamla fólkinu.

Húsið okkar sem afi byggði 1946-1950 og var rifið 2021, það var orðið skemmt að utan vegna þess að það hafði ekki verið málað mjög lengi, eða frá 1974 held ég, þegar Ragnheiður systir mömmu rak á eftir slíku viðhaldi.

En engu að síður þá sá afi um allt viðhald sem var nauðsynlegt. Hann til dæmis skipti um heitavatnslagnirnar og var það hans síðasta stórvirki, sem hann lauk við að mestu 2014, árið áður en hann dó.

Þar sem fólk er háð öðrum og sér ekki sjálft um svona mál, þar eru oft verri viðhaldsvandamál en hjá afa. Konu hefði þurft á heimilið til að mála allt reglulega og sjá um garðinn, slíkt var ekki sterkasta hliðin hjá afa. Það kom yfirleitt í ljós að peningar voru til þegar á þurfti að halda, og þó var ríkidæmið ekki til staðar, en skuldlaus var afi alltaf fyrir utan þegar hann var að byggja og svo þegar vegurinn var grafinn 1993 og hann varð atvinnulaus í nokkra mánuði.

Það er merkileg saga sem ég get sagt um það þegar verið var að rífa verkstæðið og húsið í apríl og maí 2021. Þá var ætlunin að varðveita ýmis verkfæri eins og risastóra borvél sem afi hafði smíðað, og járnsög sem var í eldsmiðjunni.

Ég skipti mér ekki af þessu, en mamma var í sambandi við mennina sem voru fengnir til að rífa þetta. Hún var viðstödd og flutti okkur fréttirnar.

Síðan frétti ég það hjá henni að allt fór í klúður hjá þeim sem voru að reyna að losa þessar vélar frá. Þá varð ég áhyggjufullur um að þessum vélum hans afa yrði ekki bjargað og ég fór að hringja í þetta fólk til að leiðbeina þeim hvaða vélar væru verðmætar og sérstakar. En það tókst ekki betur en svo að enginn þóttist vita neitt og var mér bent á hinn og þennan og enginn vildi taka neina ábyrgð!

Það endaði með því að flestu var hent af þessum vélum, því þeim tókst ekki að ná þeim í sundur og þótti of mikið fyrirtæki! Það er samt engin afsökun, raunverulega ástæðan var skipulagsleysi, að réttir menn voru ekki fengnir í þetta, nízka, skipulagsleysi, metnaðarleysi!

Þetta segir ýmislegt um það hvernig hið opinbera vinnur. Þetta segir ýmislegt um það hvað samskiptin geta verið erfið, hæfileikaleysið mikið.

Í gamla daga var það þannig að menn báru ábyrgð og bentu ekki hver á annan og reglugerðir eingöngu. Þá varð að tala beint við fólk.

Ríkisvæðing er annað orð yfir stjórnleysi og klúður, samskiptaleysi og klambur. Græna gímaldið er nýtt og frægt dæmi.

Inn af eldhúsinu var svonefnt búr uppi á Digró, hjá ömmu og afa. Það var sem sagt herbergi með ristum fyrir loftræstingu við gólfið, en án ofna. Þar varð kalt á vetrum. Þetta var byggt að fyrirmynd frá sveitinni, matur var geymdur í búrum og útihúsum tilað láta hann ekki skemmast.

Mig langar að klára bókina um verkstæðið og ömmu og afa. Ég þarf bara að verða sáttur við útkomuna, hafa trú á því að slík bók verði keypt í stórum stíl og standi undir sér.

Ein sérstakasta minningin sem ég á frá þessu æskuheimili mínu, það er þegar ég horfði útum búrgluggann og á götuljósin handan brekkunnar og svo á ljósin hjá Margréti og Steindóri og þeirra börnum, fjölskyldu.

Hvað er merkilegt við svona útsýn yfir götuna?

Ja, býsna margt.

Húsið var niðurgrafið, falið í brekku ef svo má segja, og þarna horfði maður beint upp brekku, sem var manngerð, þetta var norðurhlið hússins.

Þetta gaf mjög sérstaka tilfinningu um sjálfstæði, myndi ég segja, fyrir mig, sem þarna ólst upp.

Það er að segja, að mér fannst húsið einangrað frá umheiminum. Þarna var maður í sínum eigin heimi, þessum "sjálfstæða" heimi, og maður treysti afa fullkomlega, sem konungnum í þessu konungsríki, maður vissi að hann átti þetta skuldlaust, og sá um öll mál fullkomlega.

Ótti, gremja, erjur við annað fólk, þetta eru áhrifin sem ég fann frá mömmu þegar ég heimsótti hana. Það vakti hjá mér hughrif um ósjálfstæði. Þó þykir mér vænt um mömmu og eins og pabba og fleiri, hún er góð manneskja, en svolítið meiri vandamál en hjá ömmu og afa og mín samskipti við hana ekki alveg snurðulaus.

Í búrinu í myrkrinu sá maður sem sagt bara götuljósin á staurunum og síðan ljósin í húsinu hjá nágranna okkar gegnt okkur.

Þarna var maður kominn með annan fótinn í sveitina. Maður horfði á borgina og bæinn í fjarska, langt í burtu, í köldu herberginu, og hlustaði á raddir fólks í húsinu í fjarska.

Þetta takmarkaða sjónsvið veitti einnig innri útsýn ímyndunaraflsins.

Maður sá stundum glytta í hluta af bílum á planinu, en það skipti ekki miklu máli.

Á snjóþungum vetrum var eini glugginn út alhulinn snjó.

Stundum á vetrum sást aðeins stiginn fullur af snjó. Þá var ég oft sendur út að moka snjó úr stiganum, sem mér fannst skemmtilegt, en gat verið erfitt samt og gefið harðsperrur.

Stundum var ég þó latur og þóttist ekki hafa tíma.

Víða úr þessu húsi var útsýnið mjög sérstakt. Útsýnið úr eldhúsinu var svipað og úr búrinu, maður sá brekkuna, svolítið af planinu, og síðan eitthvað af brekkunni og húsunum fyrir ofan, götuna, götuljósin.

Svipað útsýni var úr norðurgluggunum í svefnberbergi ömmu og afa. Þar var samt einnig lítill gluggi sem vísaði í austur. Þar var útsýni undir brúna, og svo að húsi Bergsveins og fjölskyldu.

Suðurhliðin veitti hinsvegar ótrúlegt útsýni. Þar sá maður langt í burtu að fjöllunum, og áður en Smárahverfin risu voru þar hesthús, birgðastöðvar, kartöflugarðar og fleira.

Maður sá jafnvel langleiðina til Hafnarfjarðar og Garðabæjar úr þeim gluggum.

En sjálfstæðið upplifði ég og skynjaði sjónrænt með nákvæmlega þessum hætti þarna á þessum stað.

Ég tók upp tónlist þegar afi var í vinnunni. Fátt heyrðist að utan yfirleitt.

Eftir að amma dó, 1985, þegar ég var 15 ára, var maður einn í húsinu þegar maður var búinn í skólanum fram á kvöld mjög oft.

En sjálfstæðið fólst í því að húsið var eins og skip á rúmsjó og afi skipstjórinn.

Sjálfstæðið fólst einnig í því að afi vildi bara vera háður viðskiptavinum sínum. Hann vildi ekki borga fasteignagjöld eða skatta, en neyddist til þess.

Rifrildi þoldi afi ekki á þessu heimili. Mamma sem átti það til að tala klukkutímum saman um sín vandamál, karla sem hún elskaði en þóttist hata, eða annað, hún var undantekningin, og afi átti erfitt með að friða hana, þagga niður í henni, en það gat hann gert gagnvart öðrum með einföldum skipunum.

Afi átti bara eitt svar til, hann fór að hvíla sig og þá gafst hún upp. Þá þóttist hann ekkert heyra og stillti stundum útvarpið hátt, lagðist undir sæng og sofnaði stundum. Hann kunni ýmislegt fyrir sér í samskiptum við erfitt fólk. Þá gafst mamma upp og fór stundum að reyna að þrasa við mig, en fór svo að lokum heim til sín.

Afi hvíldi sig á miðjum dögum þegar hann var þreyttur í bakinu, sérstaklega eftir að hann fór að eldast. Það breytti ekki dugnaðinum þegar hann var á verkstæðinu.

En eftir því sem ég eldist og fer að hugsa um þetta betur, þá óska ég öllum þeirrar gæfu að eiga sitt einbýlishús, en auðvitað eru það líka draumórar og óskhyggja.

Mér finnst bara svo eðlilegt og rétt hvernig afi og amma höfðu þetta.

Margir yngri en þau flytja líka oft, þótt fólk eigi sín hús. Það gerðu ekki afi og amma. Þau héldu bara húsinu við.

Sjálfstæðisflokkurinn hafði þá stefnu að hjálpa fólki að eignast eigin hús.

Hvers vegna fær ekki Sjálfstæðisflokkurinn að minnsta kosti 40% fylgi?

Hvers vegna hefur sjálfstæðisfólk linazt í þessum áherzlum að fólk eignist sín eigin hús?

Hvers vegna fær þéttingarfasisminn að ráða þegar nóg pláss er á þessu landi og óþarfi að þétta byggðina í alvöru?

Þetta er ekki bara spurning um að kjósa flokka heldur spurning um lífssýn.

Þetta er spurning um að styðja bændur og sjómenn.

Þetta er spurning um að styðja innflutta framleiðslu og fleira slíkt.

Þetta er spurning um bein samskipti og milliliðalaus, og vinskap í anda þessara gömlu kynslóða, tryggð og nánd.

Ég var alltaf að bíða eftir því að pabbi kæmi heim þegar ég var um það bil 3 ára. Hann kom bara aldrei og það er hluti af því hvers vegna mín ábyrgðarkennd þróaðist aðeins að hluta til, ekki gagnvart því að fá mér vinnu og sjá um mína framtíð og mitt nám. Mér fannst alltaf að ég væri barn, og geymdur hjá ömmu og afa því mamma og pabbi væru ófær um að sjá um sín mál.

Jón afi var nútímalegur að ýmsu leyti. Til dæmis leit hann þannig á að hver hefði sinn persónuleika og að börnin yrðu að fá rými til að vera þau sjálf. Pabbi hinsvegar trúði á rassskellingar og refsingar og ég fékk að minnsta kosti stundum ofbeldi frá honum þegar ég fór til hans, andlegt að minnsta kosti, í formi skamma og fyrirlitningar á mömmu og mér.

Amma reyndi að láta mig vinna. Hún kom mér í unglingavinnuna mörgum sinnum. Vandinn var sá að ég taldi mig vera orðinn listamann í fullu starfi þegar hún dó, hluti af minni klikkun.

En það er aðeins ríkt eða nokkuð vel stætt fólk í dag sem býr eins og afi og amma, og því fer fækkandi, nema þeir einstaklingar verða ríkari og ríkari samkvæmt ýmsum fréttum um misskiptingu auðs á þessu landi okkar.

Millistéttin held ég að fari rýrnandi hér á landi. Mamma er kannski ágætt dæmi um þannig manneskju, á kennaralaunum.

En börnin eru líka alltaf á námskeiðum nú til dags og í tómstundaiðju. Það er orðið miklu dýrara að lifa en þá, miklu harðari kröfur.

Sjálfstæðið ætti ekki að vera háð efnahag.

Mamma hefur til dæmis alltaf talað um sjálfstæðið. Hún kaus Frjálslynda flokkinn á sínum tíma og svo Íslenzku þjóðfylkinguna.

Uppeldið til sveita bjó til sjálfstæða og duglega einstaklinga. Strax þegar snjallsímar og tölvuleikir taka við uppeldinu þá glatast gömul gildi.

Síðan er það íslenzkan. Það er hryllilegt að heyra fólk tala í sumum fréttatímum, þar sem viðtengingarhátturinn víkur og fer forgörðum og orðaforðinn er fátæklegur hjá fólki.

Íslenzkan lifði í gegnum aldirnar vegna þess að langömmur, langafar, ömmur og afar bjuggu oft inni á heimilunum, og töluðu við börnin.

Margt af því sem fólk heldur eða telur sig hafa skoðanir á, það er byggt á uppeldi fjölmiðla og skóla eða margmiðlunar, nokkuð sem ristir ekki djúpt, nokkuð sem ömmur og afar gætu umbylt.

Þessi gömlu og góðu gildi geta komið aftur, ef viljinn er fyrir hendi.

Framboðið ekki í takt við eftirspurn

Sýndu sálartjónin, ljóð frá 3. ágúst 2017.

Sýndu sálartjónin,

sár og þá mun dýpri kennd æ vakna!

Lítið vill ef léttvæg reynist bónin,

lofa mest ef einhvers þar mun falins sakna!

Ekki tala um yfirborðið snautt,

ein við skulum finnast, holdið grimmt og rautt.

Það er sálin sár,

síðan falla tár.

 

Ég mæti, mína að styðja,

mundu að lof mitt þannig sýni skvísa.

Fertug segist frúin vera að biðja,

fæstir skilja, milli nýrri ástargrísa.

Ef hún gæfi, önnur fæddi börn,

aldur segir núna, þetta er mannsins vörn!

Oft er annars vald

yndislegra tjald.

 

Umhygð ertu að sýna,

ekki vil ég trufla ganginn rétta.

Tilgangslaust að bitra sig og brýna,

brunnur þornar upp við slíka vafakletta.

Ólík kannski, ekki pirrar mig,

aðeins læri að þegja er bylgjan magnar sig.

Ertu aldið skar?

Ekkert gott sem var?

 

Kaffihúsakona?

kannski er snerting frekar ástargaldur.

Ungi bjáninn ýmislegt mun vona,

upp því stígur vitur fugl og meira en tjaldur.

Þegar eigum þetta saman vel,

þá mun skapast ríkt og magnað beggja sel.

Tættur var ég víst,

varla til þín brýzt.

 

Mitt í makaleysi

mér finnst gott að efast þetta um heldur.

Æskudjásnið er svo bara hreysi,

óskir mínar leiddu því í fleiri keldur.

Yrði að hitta aðeins hana í raun,

ekki get ég myndað skoðun svona, baun.

Næstum nær hún mér,

núna ei þögult sker.

 

Eins og fólk í einsemd

upp nú hrannast þessa köldu daga,

byggist upp í brúði nokkuð sein skemmd,

bara ekkert nógu gott og flest vill draga.

Ekki skal ég setja stúlku á stall,

stundum fara guðir burt og leifa fjall.

Sumir segja að frægð

sýni enga þægð.

"Kristur kemur", kristilegur hljómdiskur eftir mig frá 2000. Gefinn út 2010, með upptökum frá 2001.

Árið 2000 gerði ég hljómdisk sem heitir "Kristur kemur". Margt er flókið í þessu, því diskur undir því nafni kom út 2010, með upptökum frá 2001. Var þar notað titillagið frá 2000, endurhljóðritað ári seinna, og svo fleiri kristileg lög eftir mig frá 2001.

Uptökurnar frá október 2000 geyma fleiri aukalög, þær mætti nefna demó, en ég kann betur við þær. Gítarleikurinn er til fyrirmyndar og flutningurinn.

Árið 1999 gerði ég einnig kristilegan disk sem heitir:"Ég er laus undan losta og synd."

Ástæðan fyrir þessari kristilegu lagasmíð var að ég hafði byrjað í kristilegum leshring eða bænahóp, hafði fundið mig einmana eftir að ég hætti í Iðnskólanum 1997 og þetta hentaði mér um skeið.

Síðan gerðist það að ég fór að breiða út nýalska trú og heiðna, en það var ekki ástæðan fyrir að félagsskapurinn leystist upp, heldur fór ein stúlka til Þýzkalands og gerðist prestur þar, og önnur gerðist múslimi þar í landi, var mér sagt. Þær fóru saman þangað vinkonurnar. Það var um 2002.

Þessi tónlist stendur enn fyrir sínu og er sígild. Ég var að hlusta á þetta í gær. Diskurinn "Kristur kemur" frá 2000 er með 12 lögum á og tekur um 42 mínútur, kemst fyrir á vinylhljómplötu, en hefur ekki fengið slíka útgáfu enn, því miður.

Tónlistin er öll jafnari á "Kristur kemur" frá 2000 en á "Ég er laus undan losta og synd" frá 1999, einnig eftir mig.

Síðasta lagið á disknum "Kristur kemur" frá 2000 heitir:"Ó Kristur herra, krýp ég fyrir þér", (4:39). Þar er vissulega góð trúarvissa í mér og einlægni.

Þessar tónsmíðar þær eru bæði einfaldar og klisjukenndar, en það skemmir ekki fyrir. Þetta er sígild kristileg viðhorf, þar sem lögð er áherzla á feðraveldið.

Reyndar heillaðist ég af gyðingdómi og Gamla testamentinu um þetta leyti og nokkru fyrr, eða frá 1996, þegar ég áttaði mig á því að þar er bann við húðflúrum og líkamsskrauti en ekki í heiðnum trúarbrögðum, sem höfðu dregið mig að sér af öðrum ástæðum.

Lagið "Húðflúr er frá Helvíti" samdi ég síðla árs 1996. Ég spilaði það og frumflutti á útvarpsstöð sem hét Aðalstöðin tveimur dögum eftir að ég samdi það, 22. nóvember 1996. Þessi útvarpsflutningur varð nokkuð frægur og svo tónleikarnir í Menntaskólanum í Kópavogi í apríl 1997 þar sem ég flutti þetta lag einnig.

Þetta var á þeim tíma þegar ég átti nokkuð stóran aðdáendahóp og á þeim tíma þegar útvarp skipti enn miklu máli, eins og þegar "Litla flugan" hans Sigfúsar Halldórssonar var flutt í útvarpi miklu fyrr.

"Viltu verða vélmenni? Viltu láta pína þig?" Þannig eru fyrstu tvær línurnar í textanum. Kemur úr framtíð, okkar nútíð og náinni framtíð, og andlega heiminum, ef svo má segja. Ég var spurður að því hvort þetta væri kristilegt lag þegar ég samdi það og hafði flutt á Aðalstöðinni. Ég sagði ekki svo vera, en hafði rangt fyrir mér.

Í spurningunni fólst hvort þetta væri hylling á fyrirbærinu af minni hálfu eins og þungarokkshljómsveitir hafa gert, eða hvort þetta væri andstaða og gagnrýni kristileg. Ég taldi mig yfir trúarbrögð hafinn og taldi þetta þekkingarlegt atriði eingöngu.

Það er nú svo að við sem erum tónlistarmenn getum tekið lög út af efnisskránni algerlega, og það gerði ég við lagið "Húðflúr er frá Helvíti". Ég taldi þann boðskap verða að lifa af fullkomlega af eigin rammleik, að ég gæti ekki verið að boða þetta, að það misskildist bara.

Guðni Már, sem nú er prestur í Lindakirkju rótaði fyrir mig um það leyti.

Árið 1999 kom hann mér að í Menntaskólanum í Kópavogi um haustið að spila á tónleikum. Kannski var það Myrkramessa. Þar hélt ég tónleika og þar var mjög mikið stuð. Ég á þetta á spólu, tóngæðin fremur léleg, en öskur, blístur og klapp heyrist vel, og söngurinn líka. Ein 8 eða 9 lög held ég, talsvert eftir Bob Dylan, einnig eftir mig.

Þar var beðið um þetta lag aftur og aftur, en ég neitaði, sagðist hafa tekið það út af efnisskránni og að það yrði að sjá um sig sjálft þetta lag, það væri orðið fullorðið og skriðið frá mér og úr egginu. Hinsvegar spilaði ég "Sumar í Helvíti", (frá 1991), það var síðasta lagið, gítarstrengur slitnaði og ég hætti, næsti flytjandi komst að.

Ég var spurður að því hvort ég hefði samið lag sem héti "Kafbátur frá Helvíti", en kvað nei við því. Það má heyra þetta allt á spólunni og er fyndið. Stemningin var góð á þessum tónleikum. Rokk og ról.

Ég er ekki lýðskrumari eins og biskupar og prestar margir verða á okkar tímum. Það felst í því að ég vil halda í sumt í bókstafstrúnni. Mér finnst það heiðarlegra að taka þannig afstöðu, ekki fara of mikið eftir lýðskrumi.

Ég hefði átt að vera söngvari í rokkhljómsveit, jafnvel þungarokksbandi. Ég kann vel við mig uppá sviði og hef samið þannig lög. Kristilegt efni, það er bara með, til að róa sig niður, ef svo má segja. Maður á sér margar hliðar, og barnatrúin, það er ein hlið á manni.

Ég lærði það í Vikuviðtali 1990 að nornir íslenzkar sögðu að Satansdýrkun væri virðing fyrir sköpuninni og náttúrunni, og þar með andstaða gegn líkamsskrauti. Það finnst mér góð túlkun. Fólk getur túlkað þetta út og suður, fólk hefur margar misjafnar skoðanir og túlkanir.

En kristileg tónlist hún er hluti af minni efnisskrá. Það er vegna þess að þetta er stíll sem ég tileinkaði mér og samdi inní og ég hunza ekki þennan arf minn. En það er misjafnt hvað listamaður kann og nennir að taka á tónleikum. Það er ekki endalaust hægt að öskra á óskalög sem fólk vill heyra ef maður nennir ekki að spila það lag þá stundina og hefur fengið leiða á því. Það getur þó breyzt seinna eins og allir vita með tónlistarmenn, að gömul lög komast aftur á efnisskrána seinna stundum.

Ég er sérlega hrifinn af lagi nr. 2 á disknum, sem heitir "Kristur kemur þannig." Það er skemmtileg saga á bakvið þetta lag.

Það var samið sem spuni, ég bjó það til fyrir framan hljóðnemann, nema það að í fyrstu tökunni mismælti ég mig og varð að taka það upp aftur. Ég skrifaði niður textann.

Annað merkilegt við þetta lag er að það eru engin grip í því - eða öllu heldur ekki skráð grip fyrr en eftir á. Lagið var spunnið og gítargripin fundin upp á staðnum, en mörg þeirra afbrigði af þekktum gripum, en sumum flóknum, sem ég kunni.

Þessi lög sem eru svona geta verið helvíti skemmtileg. Þetta er dæmi um slíkt lag. Hraðabreytingar og margt fleira skemmtilegt á ferðinni þarna.

Síðan er annað, og það er að ég get ekki spilað svona lög eins aftur. Það eru samt til gítarleikarar sem geta búið til nótur eftir öllu sem er spilað á gítar, sama hversu flókið og skrýtið það er, ég er ekki einn af þeim. Ég set grip við svona lög eftirá, sem fara eins nálægt laglínunni og ég kemst.

Eitt af því sem stendur í bókinni "Leyndarmál frægðarinnar" eftir mig frá 2017 (óútgefin), er að frægur listamaður verður að kunna að gefa lítið frá sér, að segja ekkert og verða frægari fyrir vikið, eða að móðga áheyrendur og blaðamenn, eins og Bob Dylan gerði 1965, til dæmis, þegar hann svaraði bara útí hött. Þetta er hluti af leyndardómum frægðarinnar.

Þannig er nú það, að vilji listamaður gefa út kristilegt efni þá á ekki að vera hægt að stöðva hann í því, maður verður að hafa trú á sínu eigin efni, það er undirstaða.

Ég hef svipaða afstöðu og Bob Dylan þegar kemur að kristni. Við efumst báðir, en þegar kemur að söng, þá finnst okkur gott að eiga kristileg lög til að grípa í. Þau eru bara partur af menningunni, hvort sem þau eru eftir mann sjálfan eða aðra.

Með brosi á vör er sjálfstæðið afnumið

Með lymskulegum hætti eru hindranir fjarlægðar á vegferðinni inní ESB.  Þó berast fréttir um að efnahagsstaða Evrópuríkjanna versni stöðugt. Hvenær ætla þessir ESB forkólfar að viðurkenna að hugmyndin um ESB byggðist á sandi?

Það verður sennilega aldrei, því þótt fjöldinn verði fátækari, þá eru embættismennirnir enn vel launaðir, þessir sem stjórna ferðinni. Þetta er nákvæmlega sama dæmi og í Sovétríkjunum. Enn er talsvert í að fátækt í ESB verði einsog í Sovétríkjunum. Þó nálgast það samkvæmt fréttum.

Hvað verðum við Íslendingar sem meðlimir að ESB? Ósjálfstæðari en nokkrusinni fyrr, algjörlega háð styrkjum og erlendri framleiðslu!

Ísland eflir samstarf við ESB um sjávarútvegsmál

Hamfarahlýnun staðreynd

Fólki finnst ágætt að fá hlýindi stundum. Merkilegar eru þó fréttirnar frá fólki sem er farið að kjósa sumarleyfisstaði í köldum borgum eins og á Norðurlöndunum, þegar það er alveg að stikna í heitari löndum.

Þegar hitametin halda áfram að falla þá má telja það sannað að hamfarahlýnun er af mannavöldum sennilega, allavega að hún er ekki lengur kenning.

Endurtek: Eina leiðin er að fara til baka til einfaldari lífshátta, hafna nútímatækni.

Trompaði fyrra hitamet um 9,4 gráður

Harmafregnin, minningarljóð um Magnús Þór Hafsteinsson, samið 9. júlí 2025.

Er hafði harmafregnin

haft á brott minn lífskraft, tekið þrótt,

rétt fannst mér að setja saman þetta,

síðan fór að lyftast óttans nótt.

 

Örlög oft svo skrýtin

yfir hníga, fólk er tekið burt...

Margir sjúkir lifa langa ævi

en lífsins þorsti slokknar, góða jurt...

 

Hve brýnt er mér að minnast

á meiri hnetti Nýalssinna enn,

þar hlýtur líf að halda áfram raunar,

fyrst hafa mörgum leiðbeint sómamenn.

 

Er góður guð sem stjórnar?

Nei grimmur kannski? - Virðist passa oft...

Á minni ævi mjög hef þolað sorgir,

hví missir gæðafólkið kjarksins loft?

 

Ef betri heimur bíður

má búast við að stytt sé vítisdvöl,

hjá þeim sem að hafa skarað framúr,

en heimur þessi býður megna kvöl.

 

Atvik ægilega,

okkar hetjur fóru sömu leið,

er veiddu fyrir fjölskylduna án ótta,

hve fárleg reynist hættustundin breið.

 

Mér segir einhver saga

að sólardagar togi líka þungt,

að sinn hver réttinn sæki þannig maður,

en sumar, myrkur, kuldi spyr jóð ungt.

 

Ei stoðar sig að særa,

að sjá hið dapra bara á kveðjustund.

Ingvar frændi sagði: "Saman gleðjumst!

sömu verð að þola og hinir und."

 

Ef merki muntu halda

manns á lofti dafna verkin hans!

Ekkert meira gagn þú gerir raunar,

hve gott að rísa undir skugga manns!

 

Nú arfur okkar jarðar

æpir þegar skortir hetjur enn!

Við misstum býsna mikið, ei því leynum,

en málum fyrir ég ei síður brenn.

 

En Helgi Pjeturss hefur

heimsins myrkur útskýrt, næsta líf.

Þar er vonin dásamlega, ljúfa,

hve leynist þar hin nauðsynlega hlíf!

 

Shoorah (Í lagi eftir Elton John frá 1976) er Asherah Cananítanna.

Where's The Shoorah? er lag á tvöfaldri plötu Elton Johns, Blue Moves frá 1976. Textinn er eftir Bernie Taupin og hann hefur aldrei verið útskýrður.

Lagið er í gospel-takti. Miklar vangaveltur má finna á Netinu meðal aðdáenda meistarans hver merking textans sé, ef hún þá einhver er, nema enginn virðist komast að sömu niðurstöðu og ég.

Svona er textinn þýddur:

"Hún vex, víðfeðm sem gresjur,

há í vindinum,

hún er syndug og hrokafull.

Fullgjörð stúlka, kona og móðir,

eignaðist mín börn,

og hefur verið elskhugi minn.

 

Nei, nei, nei, nei, nei, hún vill ekki berjast gegn því.

Um leið og þú hefur verið bitinn

verður þú æstur.

Mamma kann virkilega vel við hana,

hún kemur til að fá kaffi

og mamma spurði mig.

 

Svo hvar er Shoorah söng hún.

Þú veizt að ég heyri það aftur og aftur, vinur minn.

Hvar er Shoorah? Hún datt um það!

Bíður eftir að syngja hana til baka,

því hún kann vel við að syngja um...

Hvar er shooran? söng hún.

Aftur og aftur og aftur,

hvar er shooran? söng hún."

 

Þetta er orðaleikur hjá Bernie Taupin. Shoorah getur þýtt setning eða Biblíuvers á hebresku. Það getur líka þýtt ráð.

"Há í vindinum" finnst mér þó gefa merkinguna upp. Það er tré, eins og Ashera-súlurnar voru til forna.

"Bitinn" gefur líka merkinguna í ljós.

Ashera dýrkunin var án efa gerð brottræk úr gyðingdómnum vegna þess að hún var tengd við syndafallið, höggorminn, og Evu sem beit af eplinu.

Ef hún var kona Jahves var enn meiri ástæða til þess og tenging við syndafallið, mæðraveldið og slíkt, sem reynt var að útrýma.

"Hún er syndug og hrokafull."

Þessi setning segir líka nóg.

"If there's a god in Heaven what's he waiting for?" er næsta lag.

Sú skýring sem ég gef finnst mér því rökrétt.

Bernie Taupin er vel lesinn. Það eru allskonar pælingar í textunum hans ef maður fylgist vel með, þótt sumir séu léttir og auðskildir.

En af hverju breytti hann nafninu, ef þetta er rétt?

Gæti verið til að fá tveggja atkvæða orð. Eða þá einhver feluleikur af hans hálfu.

En ef hann hefði haft þetta of nákvæmt þá hefði kannski fjöldi móðgazt. Margir vilja bara hafa sína trú óhreyfða og vilja ekki pæla eða velta því fyrir sér hvort Jahve hafi átt konu. Það er enn deilt um það meðal fræðimanna.

Síðan getur verið að textinn hafi verið opinberun og hann viti ekki af merkingunni sjálfur, en þá hefur hann náð nafninu næstum réttu.

En það sem skiptir máli er merkingin, tengingin við nútímann. Þetta er það sem er að gerast, kvennaguðfræði að eyðileggja kristnina, það er þessi spurning:"Where's the Shoorah?"

Spurninguna mætti umyrða:

"Hvar er Eva?"

"Hvar er kona Jahves?"

"Hvar er femínisminn í Biblíunni?"

"Hvar eru kvenlegu sjónarhornin í gyðingdómi og kristni?"

Þetta eru spurningarnar sem Bernie Taupin spyr, á bakvið setninguna:"Where's the Shoorah?" Þannig skynja ég þetta.

Mitt í klikkun, ljóð frá 23. október 2020.

Mitt í klikkun minnir hún á ömmu,

mjúk og brosmild, sæt og glöð.

Þesslega konu ég þarf helzt að eignast,

þetta er mín réttlega friðarstöð.

 

Islams konur undirgefni sýna,

ótal fæða líka börn.

Kófið er draumlyndum dæmin að sýna,

dásamleg gæti þar fundizt vörn.

 

Smáralindin býður blómin fríðu,

bíða þau og ilma vel.

Einmana var ég en einhverri kynntist,

allt verður mildara, kyssir skel...

 

Eins og gríman undirgefni veiti

á yndislega trýnið þitt.

Heillaður verð ég ó gullhærða glódís,

gæti vel hugsað þig blómið mitt.

 

Tómir voru dagar mínir meyja,

mér fannst tilgangsleysi um allt.

Hreyfingar þínar sem ömmu þó eru,

eitthvað svo mildilegt, vegur salt...

 

Ekki finn ég ást á hverju horni,

en undirgefna trýnið þitt

segir mér nokkuð, að sértu vel hlýðin,

sælt væri að eiga þig, blómið mitt.

 

Svona kroppur lífgar dagsins drunga,

dásamleg ert skvísa og sæt.

Þroskaðar mjaðmir og þrútnandi brjóstin,

þú ert ei unglamb en réttfleyg, mæt.

 

Læt mig dreyma, ást svo aftur vaknar,

einsog verkjalyfin mín...

Þjáningin vaxandi í þursaheiminum okkar...

þú ert svo dásamleg, falleg sýn!

 

Læt það vera að yrða á þig raunar,

en arðránstímar milda skap.

Venjulegt kvenfólk, en eitursins andi,

allt er því fráleitt um daga tap.

 

Ennþá stendur ástarhöllin rétta,

aðeins vil ég bjóða þér.

Sýna þér gæzkuna, æskunnar yndi,

annað má bíða sem hratt ei fer.

 

Þegar beðið er um vald (eins og WHO gerir) til að lýsa yfir neyðarástandi í framtíðinni er verið að plana það.

Hvernig getur WHO neytt breytingum uppá okkur ef ekki verður send höfnun fyrir 19. júlí næstkomandi?

Að þurfa að hafa fyrir því bendir á hvílíkt ógnarvald þessi stofnun hefur fengið.

Ég hef ekki sérlega þörf á að hafa rétt fyrir mér né að vera með frumlegri (sjálfstæðari) viðhorf en aðrir.

Að þessu sinni vil ég því lýsa því að ég lærði margt af bloggi annars manns, Júlíusar Valssonar. Spurningar vöknuðu ekki síður.

Blogg Júlíusar Valssonar er dæmi um áhugaverða umfjöllun sem maður hefur ekkert heyrt um og er fáránlegt hvernig þannig þöggun viðgengst, því málið er stórt greinilega.

Ég held að Kalli Snæ hafi fjallað um þetta, en pólitíkusar nútíðarinnar eru ekki sama eðlis og þeir voru 1992 þegar EES samningurinn var ræddur.

Það sýnir kúgunina, að jafnaðarfasismi ríkir í heiminum, að sjálfstæð hugsun og rökvísi eru fyrirbæri sem eru næstum alveg horfin frá fólki.

Að því sögðu, ég veit ekkert um þetta í smáatriðum og get því ekki svarað um þetta nema almennt, að mér lízt ekki á þetta eins og Júlíus Valsson setur þetta fram á sinni síðu.

Það ætti eitt og sér að vekja mikla varúð í fólki og grunsemdir hvernig aðferðafræði er notuð, sem sagt að þetta gengur í gegn nema þessu sé hafnað.

Enn á ný er skálkað í skjóli valds.

WHO er það vald, og er þetta risastóra nafn.

Setji maður sig gegn WHO er maður klikkaður nörd, eða mögulega.

Ég þekki þetta ekki í smáatriðum.

En ég segi eins og Arnar Þór og fleiri:

Er ekki nóg komið af völdum alþjóðafyrirtækja og klóm sem teygja sig í sjálfstæði smælingjanna?

Að því sögðu, er nokkuð hægt að búast við því að þessu verði hafnað?

Er ekki sjálfstæði löngu horfið frá þessu landi?

 

En annars tengi ég við þennan pistil um pólitíkina, þriðja umræða, sáttin, þinglok.

Um þetta vil ég bara segja þetta:

Vopnin voru tekin úr höndum stjórnarandstöðunnar með 71. greininni.

Á sama hátt eru önnur vopn tekin frá fólki með kurteislegu valdi og valdbeitingu WHO eins og fjallað er um hér á minni síðu og Júlíusar Valssonar.

Hér fáum við smjörþefinn af aðferðum Samfylkingarinnar þegar við verðum komin inní ESB.

Býst við að þriðja umræða hefjist á morgun