Leather Jacket, Master Old, ljóð frá 26. september 2020.

Do I love her, day?

Darlings ain't so nice at all!

Something more to say?

So we're bound to fall!

 

Rather nice she rolls,

roles of losing bigger hype.

Funny how she falls,

for the wronger type.

 

Lonely, so they say,

leather jacket, master old.

Drilling for the day,

dropping shoes and gold.

 

Lady of the luck,

like the sickness going round.

Born to lose a buck,

better find a hound.

 

Something must you say,

show the house and make her dwell.

Stronger women stay,

still they fall to hell.

 

Too old? Tell me why...

Types are better this way, see...

Dust on windows dry,

dwell there always free!

 

Ever find it all?

Everything will show the curse.

Go and get it, fall!

Goes from bad to worse!

 

Still it's pleasure, play!

Party, drinking, women true!

Something good to say,

she will come to you!

Verður Katrín Jakobsdóttir næsti forseti? Aftur er hún efst í skoðanakönnun. Þó er hún umdeild. Enginn skárri frambjóðandi til?

Kappræðurnar á Stöð 2 voru áhugaverðar, en athygli mín fór í annað líka svo ég hlustaði og horfði á þær með hléum við að sinna öðrum verkefnum eins og þegar þessar sem voru á RÚV áður.

En það sem kom þar fram er þó meira en efniviður í einn pistil.

Þó að öðru sem er eiginlega það sama. Eiginlega allir kyssa þjóhnappa Satans í nútímanum, en helzt opinberir aðilar, eins og sú kirkja sem upphaflega reyndi að fara rétta braut.

Nú er Katrín Jakobsdóttir aftur orðin efst í skoðanakönnunum eftir að Halla Hrund hefur hrapað niður, og virðast margir sammála Ómari Geirssyni að hún sé of ung, eða hafi hlotið vinsældir fyrir fegurðina eina, og forsetaembættisslagurinn sé því að verða nokkurskonar fegurðarsamkeppni uppá gamla mátann, en margt er þó verra sem hægt er að bera uppá aðra sem eru Davosliðar ljóst og ljóst. Davosdúkkulísa er skammaryrði sem lýsir hörmulegri spillingu og það gæti átt við ýmsa sem eru þarna í framboði. Forsetaframbjóðendur tala um að berjast gegn því að land og þjóð verði í eigu útlendinga, en stefna þó að því með verkum sínum sumir. Katrín hefur vissulega verið sökuð um slíkt og ekki að ástæðulausu.

Að siðblindingjahætti afneitar slíkt fólk að gagnrýnin beinist að sér persónulega, og segir gagnrýnina beinast að öllum stjórnmálamönnum, sem er ekki rétt.

Það er ekki skammarlegt að vera stjórnmálamaður. Það er skammarlegt að vera kosinn til að vinna að verkefnum, en fara svo öfuga leið, og gegn stefnumálum flokks síns. Slíkt framferði kemur óorði á pólitíkina, ekki pólitíkusar sem standa við orð sín. Katrín vill ekki gangast við þessu.

Þegar konur í Evrópu voru brenndar á báli fyrir að vera nornir má gera ráð fyrir því að ekki hafi það verið yfirvald kirkjunnar sem einungis sá fyrir sér að þær voru að kyssa þjóhnappa Satans í auðmýkt, því við verðum vitni að því í nornaveiðum nútímans að múgæsing myndast, og þannig á Metoobylgjan sér stað, sem virðist sama fyrirbærið, nema þar eru fórnarlömbin karlar, eins og á Íslandi í galdraofsóknunum hér á landi. 

Já, konur voru grillaðar í Evrópu vegna þess að aðrar konur kröfðust þess, múgæsing magnaðist, ótti við galdra meðal almennings. Sökin er ekki bara kirkjunnar, heldur er eðli mannsins svona syndugt, að vilja benda á náungann og finna sökina og sektina hjá honum.

Jafnaðarstefnan á uppruna sinn í Satanisma sögulega, eins og femínisminn og kvennaguðfræðin. Ef maður skoðar sögu Endurreisnarinnar og Frönsku byltingarinnar kemst maður að því að þessar byltingaröldur gengu yfir Evrópu því leitað var í heiðin rit frá Grikklandi og víðar.

"Góða fólkið" er því gott að eigin sögn því það telur sig betra en Guð Biblíunnar. "Enginn er góður nema Guð", er haft eftir Jesú Kristi. Þau orð hans feykja "góða fólkinu" útí hafsauga og þeirra hugmyndafræði og sjálfsréttlætingu með EINNI SETNINGU, þessari einu setningu sem eftir honum er höfð og finnst í Biblíunni.

Eftir að hafa hlustað á kappræðurnar á Stöð 2 verður manni ljóst að Þjóðkirkjan er eins og menningarmafían kommúníska á Íslandi sem segir fólki að það eigi að kjósa Katrínu, hún sé útvalin af Satan og sé því sérlega fagmannleg og blessuð á heimsins hátt þess vegna.

Jafnvel Frímúrarar fara eftir prinsippum, og orðræða Arnar Þórs Jónssonar er frekar meðmæli með Frímúrurum en vottur um spillingu hjá þeim. Ég myndi frekar kjósa hann en Katrínu, og þó er Ástþór helzti kostur hjá mér, hann er sá sem er miklu frekar laus undan Davosdúkkulísum en aðrir og stríðsáróðri undir blekkjandi mannúðarhjali.

Eitt sinn var ég mjög á móti ýmsu sem kirkjan gerði og gerir. Ég var á móti feðraveldinu. En ég hef séð fleiri hliðar á þessu núna.

Nornaveldið, mæðraveldið, það er nútíminn.

Flestir telja það í góðu lagi, og að nornaveldið, femínisminn, Evuveldið, mæðraveldið, jafnaðarstefna, sósíalisminn og kommúnisminn ásamt fjölmenningunni sé Paradís sjálf. Mun það koma í ljós að það sé rangt eða ekki?

Mun það rætast sem sannkristnir menn segja, að Guð Biblíunnar muni refsa fyrir syndirnar, og jafnvel að Jesús Kristur komi aftur?

Aldrei spurður út í umhverfismál

Íslenzkar, sígildar hljómplötur sem fjalla um andstöðuna gegn NATÓ. Meistaraverkið "Fráfærur" með Þokkabót.

Snjallir og skýrir pistlar Rúnars Kristjánssonar um hætturnar af NATÓ fyrir okkar þjóð og svo heimsatburðir skuggalegir hafa látið mig draga fram hljómplötur sem ég á gegn NATÓ. Þar finnst mér tvær hljómplötur eftirminnilegastar og sterkastar, fyrri plata Heimavarnarliðsins frá 1979, þar sem lagið "Ísland úr NATÓ og herinn á brott" er, grípandi og flott, sígilt, og svo "Fráfærur" með Þokkabót frá 1976. Fyrsta plata Utangarðsmanna frá 1980 er svo ómissandi í þennan hóp og "Plágan" með Bubba Morthens frá 1981, þarna greiddi hann skuld sína Vísnavinum og Herstöðvaandstæðingum sem hjálpuðu honum að ná árangri, hvöttu hann og leyfðu honum að spila á tónleikum með sér.

Listalíf vinstrimanna blómstraði um þetta leyti. Tónlistarhópurinn Heimvarnarliðið var til dæmis fjölmennur hópur og ekki hljómsveit í þeim skilningi sem við leggjum í orðið.

Ef við berum saman nýlegt 75 ára afmæli Nató á þessu ári sem ekki var mótmælt svo ég viti til, en fagnað af pólitíkusum,  og svo baráttufundinn gegn Nató í Háskólabíói 31. marz 1979, er 30 ár voru liðin frá inngöngu Íslands, sem var upphaf stofnunar sveitarinnar Heimvavarnarliðið, þá sér maður að andstaðan gegn NATÓ á þessu landi er ekki svipur hjá sjón.

Það er líka eftirtektarvert ef maður skoðar þann fjölbreytta hóp tónlistarfólks sem kom að gerð plötunnar frá 1979 að svo virðist sem almennt baráttuþrek gegn NATÓ hafi ríkt, og að mjög margir tónlistarmenn hafi verið á þessari línu.

En þennan pistil vil ég þó helga hljómplötunni Fráfærur með Þokkabót frá 1976.

Tónlistarlega vil ég flokka þessa plötu sem prog-rokk, eða nánar tiltekið þjóðlaga-prog-rokk, en á betri íslenzku myndi það kallað framsækið þjóðlagarokk.

Prog rock er enskt heiti sem lýsir sér í löngum tónsmíðum eða lagabútum sem hnýttar eru saman, og áttu Bítlarnir þátt í þessu með Sergeants Pepper frá 1967 og ýmsar hljómsveitir, eins og Beach Boys.

Framsækið rokk einkennist af blöndun margra stíla, koma þar inn í áhrif frá sígildri tónlist, jazzi, þjóðlagatónlistar, popps, rokks, sýrutónlistar og jafnvel fleiri stefnum.

Margt á þessari plötu Þokkabótar minnir á Genesis og Yes á þessum tíma. Platan er samsett af frekar stuttum lagbútum sem þó næstum allir koma inná andstöðuna gegn NATÓ.

Lagbútarnir hnýtast saman á snyrtilegan hátt, bæði tónlistarlega og textalega. Jafnvel söngraddirnar hnýtast saman á einkar heillandi hátt.

Þessi hljómplata hefur af mörgum fengið fullt hús stiga sem bezta verk hljómsveitarinnar, og er ég sammála því. Hún er meistaraverk þessi hljómskífa.

Bubbi Morthens var mjög klisjukenndur í þessum málum eins og oft á sínum ferli gagnvart flestu. Þannig söng hann einfalda slagara og slagorð einkenndu textana. Slíkt er oft vænlegt til vinsælda því það er grípandi og vekur athygli, en hinsvegar verður það oft flatt í ljósi tímans, sem upphrópun og háreysti, en ekki vönduð list.

Það er þó ljóðrænan sem bjargar Bubba frá því að fletjast alveg út, en lestur ljóðabóka er hans yndi eins og hann hefur oft sagt frá í viðtölum. Líkingamál er honum auðvelt.

Plötur Heimavarnarliðsins fara bil beggja á milli þess sem Bubbi samdi um þetta og Fráfæra Þokkabótar. Þær innihalda klisjur og slagara, en fjölbreytni er þar meiri en hjá Bubba, enda koma margir höfundar þar að.

Ég kynntist nafna mínum í heimahúsi hjá Bahaíum, Ingólfi Steinssyni, en hann var einn af aðalmönnunum í hljómsveitinni Þokkabót, ásamt Halldóri Gunnarssyni og fleirum. Ég lýsti aðdáun minni á hljómsveitinni og spurði hví þeir hefðu lagt upp laupana, en hann lagði ríka áherzlu á það að hljómsveitin hafi passað inní tíðarandann þá, en ekki síðar.

En mér fannst á honum að þeir hafi kunnað talsvert fyrir sér í hljóðfæraleik, jafnvel nótnalestri, og það heyrist einnig á plötum þeirra. Af svörum hans skildist mér einnig að þeir hafi hlustað á það sem var vinsælt í útlöndum á þeim tíma, eins og sennilega Genesis og Yes.

Ég er viss um að meistari Megas hafði áhrif á tónlistarmenn í þessa átt þegar hann kom fram. Hann naut aðdáunar annarra tónlistarmanna, hann var með allt niðurskrifað í nótum í hljóðverum.

Þegar plötuumslagið er skoðað kemur í ljós að mjög margir koma að því að semja lög og texta. Auk þessara tveggja eru Eggert Þorleifsson, Karl J. Sighvatsson, Leifur Hauksson og Sigurjón Sighvatsson skrifaðir fyrir lögum og textum og flutningi. Og enn fleiri koma að plötunni, eins og sveitin Diabolus in Musica, það fólk mun hafa verið hámenntað í tónlist.

Þegar vel er á plötuna hlustað dáist maður að raddsetningunni, hvernig röddum er fléttað saman. Ekki aðeins það, heldur eru raddir listamannanna merkilega líkar hver annarri. Minnir samt frekar á Kingston tríóið eða Peter, Paul og Mary og slíkar þjóðlagagrúppur en prog rokk hljómsveitir með raddsterka einsöngvara í sviðsljósinu.

Lagasmíðarnar eru engu að síður býsna flóknar, og langt frá því að vera einföld þjóðlagatónlist, eins og á fyrstu plötu hljómsveitarinnar.

Útvarpsmaðurinn Leifur Hauksson er nýlega látinn, en hann var einnig tónlistarmaður og leikari. Hans hlutverk á snilldarverkinu sem hér er til umfjöllunar er mjög stórt. Söngrödd hans nýtur sín víða, og hann er einnig skrifaður fyrir efninu.

Annar maður sem þekktur er úr öðrum geira, kvikmyndaframleiðandinn mikli Sigurjón Sighvatsson kom einnig við sögu á plötunni. Ekki heyri ég hann syngja þarna mikið, en hann mun hafa spilað á bassa og samið eitthvað. Bróðir hans var einnig í hljómsveitinni, sem lézt sviplega í bílslysi 1991, Karl J. Sighvatsson, meistari Hammondorgelsins.

Sannfæring þessara ungu manna er gríðarlega heillandi á plötunni. Reynt er að fara eftir öllum kveðskaparreglum með misjöfnum árangri, en að minnsta kosti skilar metnaðurinn hreint frábærum textum sem eru betri en textarnir hans Bubba oft, því þeir eru margslungnari og beittari jafnvel í ádeilunni gegn NATÓ.

Nýyrðið "þjóðvillingar" kemur fram á plötunni, og lýsir þeim sem svíkja landið í hendur NATÓ. Já, rétt eins og stór hluti Íslendinga villist á þjóðerni sínu, og telji sig Bandaríkjamenn, vegna menningaráhrifa Hollywood, spillandi með afbrigðum.

Þessi hljómplata er með því faglegasta sem maður getur heyrt. Hvergi eru textar klaufalegir, og skiptir engu þótt misvel sé skeytt um kveðskaparreglur, því setningar eru snjallar og beittar, gagnrýni hörð og ádeilan, og ljóðræn framsetning þó með bezta móti, ekki þvældar klisjur heldur yfirvegaðar.

Þó er tónlistin jafnvel enn betri. Hljóðfæraleikurinn er þjáll og þjálfaður, hljóðfærin leika í höndum þeirra, og lagasmíðar eru engar klisjur frekar en textar, heldur blanda frá ýmsum áttum.

Halldór Kiljan Laxness á reyndar einn texta og Jóhannes úr Kötlum annan, þannig að þeir bera sig saman við meistarana og læra af þeim, sem útskýrir gæði plötunnar einnig.

En þessi plata er eins og Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band með Bítlunum. Hún er flókin og margsamsett úr lagabútum, og því er hún þannig að hún á enn erindi við fólk, eins og plötur Heimavarnarliðsins.

 

Fréttamenn æsa upp Rússagrýluna, til tjóns, og stigmagna stríðið. Móðursýki leiðir ekkert gott af sér, óþörf hræðsla þegar hægt er að semja frið eins og Ástþór Magnússon heldur fram

Þessi fyrirsögn (sem pistillinn fjallar um) er æsifréttamennska. Í ljós kemur þegar fréttin er lesin að átt er við tölvuárásir frekar en hefðbundinn hernað. Vafalaust er þetta þýtt hrátt uppúr einhverjum erlendum fjölmiðlum. Auk þess kemur fram að Kína er enn mesta ógnin hvað varðar fjölþáttaógnir, tölvuárásir og slíkt.

Þar fyrir utan, hvernig er hægt að ímynda sér að Rússland verði friðsamlegra þegar því er slaufað af Vesturlöndum, en ekki Ísrael?

Ég hlustaði á Ástþór Magnússon í forystusætinu á RÚV á mánudaginn. Ég hef ekki eytt tíma í að hlusta á aðra frambjóðendur og ætla alls ekki að eyða tíma í þá, veit að þar kemur ekkert nýtt fram.

Ástþór fjallaði um hættuna á kjarnorkuárás á Ísland. Hann hefur rétt fyrir sér. Ef Rússar yrðu í hættu og teldu að Bandaríkin eða önnur Vesturlönd ætluðu að gera kjarnorkuárás að fyrra bragði gæti Ísland orðið skotmark þeirra sem viðvörun til annarra Natóríkja.

Ísland er langt úti í hafi og hefur ógnað Rússum eins og önnur Natóríki.

Við vitum hvað gerðist í ICESAFE deilunni. Þá kom NATÓ okkur ekki til hjálpar að neinu leyti, aðeins Færeyingar og Rússar gerðu það í fyrstu.

Það er ekki fallegt að segja það, en fáir myndu gráta Íslendinga af Evrópuþjóðunum, ef spennan kæmist á þetta stig, þá væri hver sér næstur og allir hræddir um líf sitt.

Bubbi Morthens söng um þetta sama í upphafi ferils síns.

Hvernig dirfast vinstrimenn eins og Katrín Jakobsdóttir að styðja Nató og þeirra hernað þegar upphaflega var mesta andstaða við NATÓ frá Vinstri grænum, og Alþýðubandalaginu þar á undan?

Ástþór Magnússon hefur rétt fyrir sér.

Ísland á meira undir því komið en aðrar þjóðir að Natóhernaður hætti og að það stríðsbandalag hætti að vera til. Donald Trump er sá eini sem getur stigið skref í þá átt.

Þvert á það sem aðrir segja hef ég EKKI sannfærzt um mikilvægi eða nauðsyn NATÓ eftir Úkraínustríðið, heldur þvert á móti, viðbjóður minn á því hefur aukizt hröðum skrefum, enda geri ég mér fulla grein fyrir forsögu Úkraínustríðsins, frá 2013-2014, og jafnvel enn aftar í tímann, þegar samningar voru gerðir við Vesturlönd, sem fólu í sér ógn fyrir Rússa og stjórnvöld þar.

En talandi um þessa makalausu frétt, sem er svo lituð af Rússahatri að það hálfa væri nóg. Vesturlönd stunda einnig njósnir. Þær eru ábyggilega einnig stundaðar á Íslandi að einhverju leyti, í pólitískum tilgangi.

Rússar taldir undirbúa árásir gegn Vesturlöndum

Lesa mátti út úr orðum verðandi biskups í Silfrinu í gær að hún liti á Ísraelsstjórn sem óréttlátan árásaraðila, rétt eins og Rússa, þó er Gamla testamentið hluti af Biblíunni

"Kirkjan stendur allt með þeim sem á er ráðizt", sagði verðandi biskup í Silfrinu í gærkvöldi, spurð útí atburðina á Gazasvæðinu.

Einnig svaraði hún því játandi að hún ætlaði að taka meira afstöðu til þjóðfélagsmála, minnihlutahópar fengju öflugri málsvara í kirkjunni. Hún mun sem sagt stíga skrefið til fulls sem séra Agnes byrjaði að stíga og varð óvinsæl fyrir meðal margra.

Kirkjan verður aldrei vinsæl meðal allra héðan af, á meðan við tilheyrum fjölmenningarsamfélagi en ekki einmenningarsamfélagi eins og á miðöldum þar sem kirkjan hafði svo að segja alræðisvald yfir skoðunum og tilfinningalífi fólks. (Á yfirborðinu, því heiðin trú lifði þá einnig góðu lífi, í alþýðumenningunni ekki sízt).

Það þýðir einfaldlega að þessar áherzlur séra Guðrúnar munu breyta samsetningu kirkjumeðlima enn frekar. Íhaldssamir trúmenn eru oft seinþreyttir til vandræða, en búast má við að einhverjir þeirra segi sig í meira mæli úr kirkjunni en jafnvel á meðan séra Agnes var biskup, og hún er það enn reyndar.

Fjölbreytileikinn er einmitt einkenni nútímans. Þessvegna er útilokað að kirkjan geti orðið eins sterk og hún var. Alltaf vilja einhverjir vera öðruvísi, ósammála.

Það má hins vegar spyrja sig að því hvort raunhæft sé að regnbogafánafólkið eins og það leggur sig verði kirkjurækið með þessum áherzlubreytingum verðandi biskups. Ég er ekki svo viss um það. Fólk markar sér sína sérstöðu í tilverunni með því að staðsetja sig á ákveðnum stað með sjálfstjáningu og túlkunum á táknum og ýmsu, og ef kirkjan eltir þá gæti vel verið að þessu sama fólki finnist eitthvað sem það áður aðhylltist orðið hallærislegt og kjósi að flýja eitthvert annað.

Eins og sjá mátti á sumum Eurovisionatriðum í ár þá eru ýmsir af vinstrisinnuðum nútímamönnum og konum ekkert feimin við það að túlka tilveru sína sem hreinan satanisma og fara ekkert í felur með það. Þetta fólk virðist lifa og hrærast fyrir það að vera í andstöðu við kirkjuna, eða þessa ímynd kirkjunnar í gegnum aldirnar.

Ef yfirvald kirkjunnar ætla að feta nákvæmlega þessa braut, þá verður hún í hreinni andstöðu við orðið. Það er hún vissulega nú þegar að einhverju leyti, en hvaða gagn er að kirkju sem er nákvæmlega eins og það sem hún gagnrýndi áður? Hver er þá sérstaðan? Engin?

En það var fólk innan kirkjunnar sem ákvað þetta, og árangurinn mun koma í ljós, hvort séra Guðrún verður vinsæl eða óvinsæl í störfum sínum. En ekki verður hún allra, það er ljóst.

Það var mál hinna fróðustu manna sem ég þekki og hafa þekkingu á kirkjunnar málum að hann hafi verið mesti stjórnvitringurinn meðal þeirra þriggja, og honum líkt við sjálfan Salómon konung, hvað varðar að kunna að sætta menn. Hann mun vera fær í því að orða hlutina mildilega.

Séra Guðrún hefur hinsvegar ákveðna stefnu og hún veit hvert hún er að stýra.

Mjótt var á mununum, og séra Guðmundur Karl mjög nálægt því að verða biskup, munaði um 100 atkvæðum eins og kom fram í Silfrinu.

Hann mun vera maður málamiðlana mun frekar en séra Guðrún, því hún staðsetur sig algerlega sem einn frjálslyndasta prest landsins, og það er ekkert leyndarmál.

Help Your Next Man, ljóð frá 12. desember 2019.

Not so easy, needing what?

Neither one could righter stand.

See her strict and strut,

still I'm convinced not.

How the body's left for vultures vile,

ways are full and guile.

Be that nothing but,

bitterness and not so grand.

 

See, I'm only, ever gone,

if you lost that greatness too.

Other worlds, a while,

we then going on...

Earthly bound when all is worthless clay...

if they have their say...

Still it's not my style,

strolling back, the right to do.

 

Find the mistakes made, the past,

must be learned and bettered there.

Worth so much, this man,

maybe even best!

Still it made the life so rich and lush,

like the ones that blush...

Getting that again,

gliding water, running fare...

 

Coffeehouses, coffins last,

care not further, shallow hal.

Millions made, he can,

(must be in the past).

Help your next man, Heaven greedy calls,

(how it always falls!)

Follow me then fan,

first we make it better, pal.

Sigur sem passar við hvernig Eurovisionkeppnin er

Hántilveran fékk skemmtilega sviðsljósið í Eurovision með þessum sigri Nemo frá Sviss. Þannig heldur Eurovision áfram að vera í fararbroddi þegar kemur að útvíkkun menningarinnar.

Allavega ástum er fagnað í Eurovision og það er ekkert nýtt. Þessi sigur var sigur fjölbreytileikans og umburðarlyndisins og er það vel. Ef Ísrael hefði sigrað þá hefði það kynt undir frekari ólgu ekki bara í Ísrael og múslimaheiminum heldur út um allan heim, þannig að þessi sigur Nemo frá Sviss var hentugri.

Um langt skeið hefur Eurovision verið heimavöllur hinseginfólks eins og Gleðigangan, þannig að þessi úrslit eru í samræmi við það, Nemo er hán og lagið lýsir upplifun og tilveru þannig einstaklings.

Kannski má segja að hitt skyggi á þessa gleði að skuggi stríðsins í Gaza (eða útrýminganna eins og einnig er sagt) minnti mikið á sig í þessari keppni.

Engu að síður finnst mér eins og umburðarlyndið sem kvár njóta gæti minnkað, rétt eins og stríðsógnin hefur aukizt í heiminum með Úkraínustríðinu og Gazahryllingnum.

Þannig að Eurovision lýsir nútímanum eins og hann er.

Það var skemmtileg heimildamynd um Abbasöngflokkinn í RÚV um helgina. Já, þegar Abba sigraði 1974 var menningin þannig, snérist næstum bara um gagnkynhneigðar ástir nema í uppreisnarhópum eins og í diskóheiminum og víðar, en það átti allt eftir að breytast.

Sviss vann Eurovision

Lagið sem talið var lélegt og fékk 1 stig er nú talið geta unnið keppnina! Álitsgjafar marklausir eins og í hruninu 2008! Sagan endurtekur sig.

Þetta er dæmi um hræsni og hvernig lýðurinn sveiflast í allar áttir og er marklaus. Álitsgjafar marklausir. Það sama kom fram þegar hrunið varð 2008, og sérfræðingarnir hámenntuðu í efnahagsmálum töldu útilokað að það myndi gerast.

Ef bloggið mitt er skoðað sést að ég hrósaði þessu ísraelska lagi nýlega þótt Eva Ruza og aðrir í Alla leið hafi gefið því eitt stig, falleinkun. Bloggið mitt frá 28. apríl síðastliðnum fjallar um þetta, að mér fannst lagið betra en almennt var talið, og þá var reynt að telja fólki trú um, að það væri ömurlegt, vegna þess sem yfirvöldin í Ísrael gera og er raunar ekki tengt Eden Golan að öðru leyti en að hún er einnig ísraelsk. Af hverju eiga listamenn að bera ábyrgð á sínum stjórnvöldum og pólitíkinni í landinu sem þeir tilheyra?

Kannski ekki í fyrsta sinn sem ég hef réttara fyrir mér en sérfræðingarnir?

Nú segja sumir að lagið geti unnið og Eden Golan. Ég hafði greinilega rétt fyrir mér, ekki þeir sem vildu beita slaufunarmenningunni. Margir munu þó baula á lagið áfram, en kannski sigrar það samt.

Þó er lagið ekki búið að sigra. Ég er ekki viss um að mér finnist það bezt, en nokkuð gott finnst mér það og sigurstranglegt, eins og núna aðrir eru sammála um.

Áberandi stuðningur við ísraelska lagið

Keen On Being Good, ljóð frá 7. júlí 2019.

Kind if ladies come,

keen of being good.

Modern times are mostly dark,

must they tarnish some?

What I miss is more,

maidens go to war...

Over them the murky mood,

milestones of the former lark.

Hear that distand drum...

dwelling here while nearer coming every barque...

 

Marching mainly on,

must be someone lost...

Need some love, this house and hill,

Heaven will be gone...

Shallow girls, then gore,

getting nowhere score...

Never liked to being bossed,

broken, crying, never will...

Thought I had that hon,

how this place could give them endless, loving fill!

 

Speak then wishful, warm,

welfare, if you can...

Stealth in harsh case, storms of life,

stray not from the norm.

Love the man who's me

more to do it free.

Not so fine in needs of wren,

nearled drowned in words of strife.

Coming from the corm,

keep on playing, until they will hear the fife.

Farsæl tíð hjá kirkjunni eða áframhaldandi fækkun?

Samkvæmt þeim upplýsingum sem guðfræðingarnir sem ég þekki komu með þegar biskupskjörið barst í tal þá var sr. Guðrún sú af biskupsefnunum sem var næst kvennaguðfræðinni, femínismanum og nútímanum af þessum þremur og verður því uppáhald sumra en ekki allra eins og búast mátti við.

Sr. Guðmundur Karl var sá eini sem ég þekkti eða kannski öllu heldur kannaðist við. Hann er prýðisnáungi og hefði sennilega staðið sig vel sem biskup.

En ég hef hlustað á hana í fjölmiðlum og mér virðist hún allt öðruvísi persóna en séra Agnes, og jafnvel þannig að hún verði kirkjunni til sóma, ef hún fer milliveginn og móðgar ekki íhaldssömu einstaklingana innan kirkjunnar.

Þó hefur hún greinilega þessar skoðanir og bakgrunn, þannig að það mun væntanlega koma vel í ljós, og kæta marga en græta aðra.

Það er mín skoðun að kirkjan sé komin eins langt frá uppruna sínum og henni er unnt. Miðað við andstæður sem hægt er að túlka og hópa sem byggja á þessum grunni. Það er óþarfi að halda lengra í þá átt sem vinstrimennska nútímans leitar að, og einkennist af upplausn á gildum og hefðum.

En sr. Guðrún gerir rétt í því að vitna í Jesú Krist því hans orð mörg eru nægilega sveigjanleg til túlkunar, séu það réttar tilvitnanir, en sumt sem hann sagði (eða er haft eftir honum réttilega eða ekki) er þó harkalegt og ekki í anda þess umburðarlyndis sem hún talar um. Hann gat reiðst eins og aðrir, samkvæmt Biblíunni.

Ég held að verkefni hennar verði að leiða saman andstæðurnar og sætta fólk. Það er ekki hægt að láta eins og ýmislegt í Gamla testamentinu sé ekki til, það er hluti af Biblíunni og fjölmargir telja það jafnvel mikilvægara en Nýja testamentið.

Sjálfsagt er að halda áfram á umburðarlyndum nótum almennt með kirkjuna fyrst okkar vestræna samfélag er þannig. Það er þó óþarfi og vafasamt að breyta þeirri ímynd sem við eigum af frelsaranum Jesú Kristi, sem gagnkynhneigðum manni (væntanlega) á meðan ekkert annað er vitað með vissu um það efni sem hægt er að sanna með vissu.

Starfið sem séra Agnes vann var án efa óhjákvæmilegt, og fólkið sem vann með henni, miðað við þjóðfélagsbreytingar sem hafa orðið og nauðsynlegt talið að uppfæra kirkjuna, en margir eru þó á því að mörgu hefði mátt sleppa eða gera öðruvísi.

Ég er nú á þeirri skoðun að þótt fólk sé róttækt á ákveðnu tímaskeiði eða aðhyllist öfgafulla hugmyndafræði þurfi það ekki að vera óbreytanlegt til æviloka. Það eru einmitt mjög góðir eiginleikar hjá fólki þegar það getur verið sveigjanlegt og tileinkað sér eitthvað nýtt - eða þá gamalt og sígilt jafnvel, sem er ekki verra.

Það er reyndar almennt sagt að ungt fólk sé almennt róttækara, bæði til hægri og vinstri, en missi svo gjarnan áhuga á öfgunum. Þó eru sumir sem eru róttækir til æviloka.

Hún er mjög nálægt mér í aldri, um það bil ári eldri en ég og lagleg kona. Hún auðvitað tilheyrir þessum byltingatíma sem ég hef upplifað og ekki skrýtið að hún taki þessa afstöðu, meirihluti kvenna í dag á hennar aldri er þannig, á yfirborðinu að minnsta kosti, þótt sú sannfæring risti misdjúpt, og heimilslíf og atvinnuþátttaka sé því misjöfn hjá fólki eða kynjaskipting hlutverka.

Mér finnst að kirkjan eigi að vera það afl í samfélaginu sem minnir á gömlu gildin, því mér finnst að einhver stofnun þurfi að gera það, til mótvægis við þessu fjölmörgu sterku og öflugu samtök sem sinna öllum þeim sem telja sig þurfa að breyta samfélaginu, að samfélagið þurfi að laga sig að þeim, en þau ekki að hefðunum sem voru, samfélaginu sjálfu.

Það er mjög merkilegt að allar tilraunir til að gera kirkjuna hipp og kúl hafa ekki skilað þeim árangri sem til var stefnt. Það er að segja, flóttinn frá kirkjunni heldur áfram, sama hvernig biskupar eða prestar reyna að elta wókið og hvaðeina annað sem talið er nýjasta nýtt í mannréttindamálum. Þó má segja að kærleikur Krists sé í samræmi við slíkt, en sé vel að gætt er margt fleira í Biblíunni að vísu líka sem er öðruvísi, en kennir kannski líka eitthvað mikilvægt.

Kannski eru bara margir sammála því að kirkjan eigi að vera klassísk, gömul og góð, eitthvað til að halla sér upp að sem ekki breytist, nema maður segi sig úr henni alveg.

 

Sr. Guðrún nýr biskup