Er Natóstríð leikur? Er ekki hætta á hefndaraðgerðum ef stríð eru stigmögnuð með Natóaðild ríkja sem liggja nálægt Rússlandi eða Natóaðild Úkraínu?

Katrín, Þórdís og hinir Natóráðherrarnir verða að gera sér grein fyrir hvað Natóaðild Finnlands, Svíþjóðar og Úkraínu þýðir.

Ef það er rétt að Rússar séu að gæla við að sprengja kjarnorkuverið í Saporitsje, þá hlýtur þetta að auka líkurnar á því að þeir geri það. Þær fréttir komu frá Hauki Haukssyni á þessu ári, sem er staddur í Rússlandi og er fréttaritari Útvarps Sögu þar að Pútín telji sig undir stjórn Guðs Biblíunnar, og Rússar sem fylgja honum, og þeir telja sig fara til himnaríkis en óvini sína til helvítis ef heimsendir verður, og ef til gereyðingarstyrjaldar kemur. Katrín, Þórdís og aðrir stríðsæsingamenn sem telja enga ógn af Rússum nema mannréttindaógn virðast lifa á annarri plánetu en þessari jörð, og virðast umhugað um að þurrka lífið úr þessu mannkyni.

Ef Katrín Jakobsdóttir, sem hlýtur að hafa alizt upp sem herstöðvaandstæðingur, hvað sem hún er núna, man eitthvað úr gömlu söngvunum "Ísland úr NATÓ og herinn á brott" þá ætti hún að muna að öll stigmögnun á stríði eykur hættuna á gereyðingarstyrjöld. Hún er í miðri þeirri atburðarás núna og er sek um að magna stríðsógnina með öðrum samskonar fólki og Bob Dylan fordæmdi sem fólk sem hefði ekki lífsrétt í laginu "Masters of War", lýsti hann þessu sama fólki og nú er í Nató sem pöddum, varla mennskum, fólki sem stigmagnar stríð og fórnar mannslífum.

Hugsjónir og stefnumið mannréttindahreyfingarinnar sem vinstrimenn voru mjög áfram um, snérust um andstöðu gegn stríði og NATÓ að mjög miklu leyti, Ísland var ekki undantekning, þannig var þetta um öll hin vestrænu lönd og muninn á milli hægristefnu og vinstristefnu mátti merkja þannig meðal annars.

Skyndilega er Ísland orðið með stríðsæstustu þjóðunum gegn Rússum með Katrínu Jakobsdóttir forsætisráðherra þar fremsta í flokki, sem ólst upp í þveröfugu umhverfi!!! HVAÐ ER Í GANGI?

Annað í þessu sem stríðir FULLKOMLEGA gegn mannúðarblaðri og mannréttindahræsni Katrínar og Þórdísar er að þetta stóreykur hættuna á að Rússar hefni sín með frekari hryðjuverkum innan Úkraínu, á saklaust fólk, konur og börn og karla.

Þetta eykur einnig líkurnar á að Rússar stöðvi útflutning á úkraínsku korni til Afríku og annarra heimsálfa eða landa.

Selenskí er mættur

Feathered Friend, ljóð frá 29. ágúst 2022.

For the one so failing, lonely,

friends no more I trust, oh Violet.

There I step not, women waking?

working slavery all they get?

No I really never baby

knew you well and say your feelings quiet stay.

bitches tied and trolls then plenty,

told me wrong and what they may.

So you lose your friends and feathers, still

fly no more like angel, never will.

 

Black and dark her mood is melting,

must I close this lovely friendship, babe?

Grinch is laughing, grinning, sad time,

girls no more they stay in shape.

Cliffs of sorrow, crying lovers,

Colours fine they change and you're so sad and blue.

This time I won't crawl there crying,

come my way or forget too.

Sadly angels lose their numbers, name,

now it's going, just a crying shame.

 

Girls have lost their beauty, boring,

bet you never understood me, right?

Sin is all and shameful cruelty,

so they let go without fight.

I thought she was my feathered friend then,

found out she was just the devil's hurting child.

Greedy women strong and striving,

still are harpies running wild.

Sinking now in hell, with claws not kind,

kindred had to leave there just behind.

 

Íslenzki kynstofninn

Þetta hugtak lærði ég af bók eftir Jónas frá Hriflu, sem ég las ungur. Ég fann bók eftir hann í fornbókabúð sem ég keypti á unglingsárunum, "Nýtt og gamalt" held ég að hún heiti.

Í Tímanum 1. maí 1935 er þetta skrifað um Jónas frá Hriflu af Magnúsi Torfasyni:

"Í senn tvo tugi ára hefir nú Jónas Jónsson staðið í fylkingarbrjósti þeirrar sveitar, sem barist hefir þrotlausri baráttu fyrir því, að "gróandi þjóðlíf" verði framvegis - eins og hingað til - í sveitum landsins, að þaðan komi sá kjarni, sem við haldi hreysti og manndómi hins íslenzka kynstofns, að þar verði hans vaxtarbroddur."

Setningin í bókinni eftir Jónas frá Hriflu var svona nokkurnveginn, ég hef ekki bókina fyrir framan mig, en setninguna man ég efnislega enda var hún mjög merkileg og góð og ætti að vera yfirskrift skóla og fleiri stofnana:"Allt sem gert er og framkvæmt á Íslandi til sjávar og sveita verður fyrst og fremst að stuðla að framgangi íslenzka kynstofnsins."

Þegar ég var í menntaskóla tók ég sérstaklega eftir fegurð íslenzka kynstofnsins, enda ekki skrýtið, þá er maður á þeim aldri þegar hitt kynið vekur mesta athygli hjá manni og hrifningu. Ég tók eftir því að fólk var ólíkt á Íslandi þótt allt væri það af norrænum uppruna. Þetta var um 1990 og margt hefur breyzt síðan þá.

Orð Jónasar frá Hriflu urðu mér skiljanlegri, og bar ég saman mannfjöldann annarsstaðar í hinum fjölmennu löndum og þjóðfélögum, við til dæmis í Kína, Afríku eða Bandaríkjunum eða á Indlandi, og það fannst mér sláandi hversu fáir Íslendingar eru miðað við þessar fjölmennu þjóðir. Varð mér það ljóst að útlitslega og erfðafræðilega að öðru leyti væri hér nægur erfðafræðilegur fjölbreytileiki til að búa til stórþjóð sem fjölbreytileg væri í útliti og hæfileikarík að auki, þannig að myndi jafnast við hvaða þjóð sem er. Mér varð það ljóst að svo mikill skortur er á að íslenzka þjóðin blómstri, að það vantar mikið uppá. Enda hafði dr. Helgi Pjeturss skrifað í þá átt og gert mér það skiljanlegt einnig.

Í ræðum reyna stjórnmálamenn stundum að vera uppbyggilegir og fjalla um svipuð málefni. Stundum fá þeir bágt fyrir og eru kallaðir ónöfnum. Niðurrifsstarfsemin er þeim hentug sem vilja að allir verði eins undir blekkjandi og rangri yfirskrift fjölbreytileikans.

Birgir Loftsson sagnfræðingur notaði í einhverjum pistli fyrir ári síðan held ég einnig hugtakið "íslenzki kynstofninn", og gladdi það mig.

Hinseginfólkið af öllum þessum fjölmörgu kynjum hefur notað þau rök að nauðsynlegt sé að setja fólk í hópa og flokka það niður og finna nýyrði til að fólk geti varið réttindi sín og láti ekki kúgun yfir sig ganga. Það má taka undir það.

Á sama hátt er aðeins hægt að verja kynþættina og sérkenni þeirra ef um þetta er rætt og ritað af hreinskilni, og ef kynþáttahugtakið er notað feimnilaust með öllu og skammarlaust með öllu.

Enda er það alveg augljóst að óvild og hatur í garð einstaklinga hvort sem það er á grunni útlits eða annars verður verra ef allt er þagað í hel sem gæti flokkazt sem viðkvæmt viðfangsefni. Þá krauma vandamálin undir niðri og brjótast úr sem ofbeldi og ofbeldisverknaðir jafnvel.

Af hverju ætti fólk að þegja um þetta en ekki hinseginflóruna?

Ég taldi mig kommúnista snemma á unglingsárunum. Umhverfisvernd og jöfnuður fannst mér mikilvæg fyrirbæri.

Nokkrir einstaklingar höfðu áhrif á mig í aðra átt.

Á plötu Sverris Stormskers frá 1987 var lagið "Mein Kampf", sem hafði mikil áhrif á mig, hergöngumars eða eitthvað slíkt. Ósungið lag, snilldarlegt í alla staði, kannski bezta tónlist sem samin hefur verið. Tregi, von, kapp, stríðsdugur, stolt og margt fleira kemur fram í þessu lagi sem aðeins er hljófært, (accoustic) ósungið.

Um svipað leyti hélt pabbi, jafnaðarmaðurinn ræður yfir mér. Hann dáðist að Hitler en þóttist fyrirlíta hann, en hann sagði að hann væri fyrirmynd í aga, og vildi að ég lærði af honum til að standa mig í náminu og vinnu, því hann var ekki sáttur við að ég vildi vera listamaður og taldi það til marks um aumingjaskap.

Pabbi vakti áhuga minn á Hitler með þessum ræðum þegar ég var varla meira en nýfermdur. Já, fólk sem kýs Alþýðuflokkinn og Samfylkinguna getur virt slíka hetju.

Auk þess má nefna það að þegar ég byrjaði í Menntaskólanum í Kópavogi árið 1986 rakst ég á skólablöð og grein sem mér fannst áhugaverð, eftir Auðunn Arnórsson og Hrafn Arnórsson, sem eru bræður Þóru Arnórsdóttur. Ég kynntist þeim svolítið síðar. Þeir skrifuðu að minnsta kosti einn pistil í skólablað MK þar sem þeir skrifuðu um það sem væri hægt að hrífast af við Þriðja ríkið. Þegar ég talaði við Hrafn um þetta 1995 sagði hann orðrétt að þetta hafi verið "þeirra skammtur af flippi og fíflagangi", og held ég að þetta sé orðrétt eftir haft.

Jafnaðarmenn hafa margar hliðar, sérstaklega þegar þeir eru ungir og opnir fyrir öðru en því sem talið er réttast.

Ég gaf út hljómdisk árið 2009 sem heitir "Ísland skal aría griðland". Þar er eitt lag sem heitir Adolf Hitler og textinn inniheldur varla neitt nema það nafn. Upphaflega var lagið samið sem kristilegt lag sem ég kallaði Jesús Kristur. Mér fannst skrýtnara og sjaldgæfara að upphefja hin trúarbrögðin, og það væri þarfari boðskapur fyrir Íslendinga og ekki of margir að sinna því. Þetta lag varð vinsælt 2011 á útvarpsstöð sem spilaði mest þungarokk, rapp og aðra tónlist fyrir ungt fólk.

Árið 2010 gaf ég út hljómdisk sem heitir "Ísland fyrir útlendinga". Ef maður ber saman textana á þessum diskum verður það alveg ljóst að það er erfiður boðskapur sem þar birtist, þess efnis að (innfæddir) Íslendingar þurfi að víkja og að það gamla eigi að svíkja. Skáld eiga að láta sig allt varða og koma skoðunum á framfæri. Þannig var þetta í gamla daga þegar skáldin voru málsvarar annarra. Skáld setja sig í spor annarra og yrkja um allskonar viðhorf, það er hlutverk skáldanna. Þau eru ekki alltaf að lýsa eigin skoðunum, og ættu raunar að forðast það.

Oft þarf maður að bera margt saman. Áróður fólks sem er uppfullt af innrætingu er ekki alltaf sannleikurinn, heldur getur þar verið þvæla.

Eru stjórnmálamennirnir að vinna fyrir fólkið í landinu eða landinu til gagns? Hvaða stefnu hefur þjóðlífið tekið?

Female dictator, ljóð frá 19. ágúst 2022.

So it's only silence here,

since we have that female dictator.

Best for us, and brothers down,

born to suffer, as the door.

 

Must be crazy, man, it's true?

Many times and not a change in sight.

Revolutions? - Rolling, gone...

rigid fools, and what they might.

 

Beasts will never get the gear,

going nowhere, maybe to the drain.

Don't speak, let them fall and fail.

Fellings also just in vain.

 

Commies, proud of painful job.

Painting towns so red with mistakes, blood.

Deny all and dwell there not!

Just so laughing, only flood.

 

Tell me, will you learn who'll lie?

Leftists give you promise, nothing more.

Soulless, smiling, seeing all,

so they know and make a war.

 

Pointless friend to say it's so.

See they know, and conscience isn't there.

Empty shells and only that,

aliens, so lofty, bare.

 

Tattooes, and they're trying hard,

telling you how really good they are.

Opposites will only tell,

all what's best won't go so far.

 

So it's only silence here,

since we have that female dictator.

Best for us, and brothers down,

born to suffer, as the door.

Vegagerðin hefur ekki peninga eða nennu til að leggja veginn framhjá álfakirkjunni á Hornafirði, vill frekar borga viðgerðir eftir jarðskjálfta eða aðra eyðileggingu, sem verður miklu dýrara

RÚV kom með frétt í gær sem einnig er á netinu:"Hornfirðingar uggandi vegna álfakirkju sem á að sprengja".

Ég býst við að í Minjastofnun séu núna femínískir hryðjuverkamenn starfandi eins og annarsstaðar og hafa því ekki rænu. Topphóll þarna hefur bara tilfinningalegt gildi að þeirra mati, enda ekkert til nema það sem hægt er að þreifa á, og lemur rannsakandann helzt. Þá fyrst er hægt að taka það trúanlegt.

"Munnmæli um álfakirkju gætu verið eldri en 100 ára en ógerlegt að staðfesta það, " stendur í fréttinni.

Þá spyr ég á móti:

Á ekki að leyfa náttúrunni að njóta vafans? Er það ekki talið nútímalegra en böðulsverkfræði nýlendutímans, sem sömu og téðu femínistar eru svo á móti, en tileinka sér þegar það hentar þeim?

"Sökum óvissu um aldur minjanna og vegna þess að þær voru ekki skráðar og framkvæmdir langt komnar heimilaði Minjastofnun að hóllinn víki," þannig lýkur fréttinni.

Er ekki þeim mun meiri ástæða til að leyfa náttúrunni að njóta vafans ef rannsóknarvinnu er ekki lokið, og aðeins við munnmæli að styðjast?

Ef óvissa á alltaf að vera Mammoni í hag fara menningarverðmæti forgörðum.

"Sveitarfélagið Hornafjörður reyndi nýverið að beita sér til að bjarga hólnum en Vegagerðin sagði það of dýrt, kalla á meira eignanám og tafir," stendur einnig í fréttinni. Þursar svo víða?

Þegar maður á í samskiptum við álfa, huldufólk og vætti gildir það sama og um mannfólk sem er holdlegt á þessari jörð, að maður tekur ekki allt trúanlegt sem frá því kemur. Eins er líka hitt að þetta fólk sem er missýnilegt fólki er misjafnlega geðfellt og gáfað, en þó í langflestum tilfellum merkilegra en sofandi sauðir, dáleiddir eyðileggjendur og sjálfskaðandi afneitendur.

Í fyrra náði ég góðu sambandi við álf og þær samræður voru mjög góðar. Svörin voru skýr og sönn og rétt, ekki um þau að efast.

Á þeim álfi var að skiljast að mennirnir gætu ekki skaðað álfana, jafnvel ekki með því að rífa álfakirkjur. Hitt væri annað mál að við mennirnir GÆTUM SKAÐAÐ OKKUR með því sama. Þannig eru jarðhræringar og jafnvel stríð síðastliðin 3 ár afleiðing af griðrofum af ýmsu tagi og helgispjöllum, jafnvel á Íslandi, vegna þess að fábjánar og femínistar stjórna.

Mér varð sundurorða við álfa um síðustu áramót því mér fannst þeir tala niður til mín og kalla mig barn og krakka, en þannig líta þeir víst á okkur alla mennina. Einnig fannst mér framferði þeirra ekki virðulegt þegar ég sá þá dansa álfadans um áramótin. Það er margt sem kemur manni á óvart í þessu, ekki sízt að gamlar sögur geti verið réttar að einhverju leyti, eða mjög mörgu leyti.

Það var mjög skrýtið að sjá þá dansa í kringum sinn bústað á þessum mikla hraða. Einnig finnst mér kaldlyndi þeirra í garð Íslendinga og annarra manna merkilegt og ekki í samræmi við að þeir séu máttugir og merkilegir.

Þegar maður talar við álfa fær maður oft að heyra um framtíðina og heildarmyndina. Það er skemmtilegra en að lesa fréttir um það sem maður vissi að myndi gerast eða hlyti að gerast miðað við það sem álfarnir voru búnir að segja manni.

Hinsvegar hef ég ekki alltaf taugar í að eiga samskipti við álfa, sérstaklega á þessum tímum Úkraínustríðsins og jarðhræringa á Íslandi. Þeir geta ekki lofað manni góðri útkomu eða vernd til eilífðar. Þeir eru líka háðir öðrum öflum og vita að við erum á helstefnubraut og gjörsamlega á bjargbrún gereyðingar, sem þeir reyna að forða okkur frá að vísu, og ekki margir aðrir.

Ég hef spurt þá um Úkraínustríðið og svör þeirra hafa verið loðin. Sumt fæ ég ekki að vita, því þeir vilja ekki láta það spyrjast út til nokkurra.

Þó fékk ég að vita það að álfar munu ekki harma það sérstaklega þótt mannfólkið útrými sér. Það mun vera hægt að hýsa hér aðrar verur ef mennirnir eyða sér.

En álfarnir láta ekki aukna heimsku í mannheimum stjórna sér. Þeir láta ekki stjórnast af tilfinningum, hvorki reiði né kærleika og það met ég mikils við þá. Þó neyðast þeir til að refsa stundum fyrir brot á sáttmálum, sem jafnvel aðrir vissu ekki um að voru gerðir.

Þessi griðrof sem verða eru mér ekki skiljanleg að öllu leyti, en þau snerta eitthvað fleira en álfa og huldufólk. Þessar álfakirkjur og álfabústaðir lúta eitthvað að samskiptum á milli heimanna og möguleika á endurlausn.

Það er merkilegt hvað femínistum hefur farið aftur með tímanum. Helga Sigurjónsdóttir sem kenndi mér í Menntaskólanum í Kópavogi bar mikla virðingu fyrir svona gömlum sögum og fræðum, og vildi náttúruvernd, eins og fyrstu kynslóðirnar af femínistum og rauðsokkum. Hún var ein af brautryðjendunum í Kvennalistanum og kvenfrelsunarfræðunum á Íslandi. Þannig var það algengt með fyrstu kvenréttindakonurnar að þær væru þannig og rauðsokkurnar.

Helga Sigurjónsdóttir ruddi brautina fyrir svonefndum menningarfemínisma, á meðan margar aðrar á undan henni voru hallar undir marxískan femínisma, sem hefur skapað sér óorð á seinni tímum.

Helga Sigurjónsdóttir vildi ekki að konur yrðu eins og karlar eða á forsendum feðraveldisins. Hún vildi að störf kvenna inni á heimilunum væru metin að verðleikum og eins menning aldanna, að þetta væri í samræmi við fortíðina sem gerðist í nútíðinni.

Helga Sigurjónsdóttir vildi að konur byggðu á eigin styrk en ekki píslarvættisímyndinni sem marxíski femínisminn boðaði.

Femínisminn kemur í bylgjum. Ungu femínistarnir eru kapítalistar og jafnvel ofurkapítalistar og glóbalistar. Peningar eru þeim dýrmætari en fræðin.

Samskiptaleysi er einkenni femínismans og jafnaðarfasismans í nútímanum

Samskiptaleysi er einkenni kommúnismaríkja og jafnaðarfasismaríkja. Báknið þenst út og fólk leikur einleik og sóló hvert í sínu horni og samskipti rýrna. Mjög einkennandi fyrir þessa ríkisstjórn raunar. Fyrrverandi sendiherrann okkar í Rússlandi er ekki einn um að skynja samskiptaleysi. Femínazistar sem beita slaufunarmenningunni miskunnarlaust lifa í fílabeinsturnum eigingirni og sjálfhverfu og úreltra fræða.

Rétt einsog klíkur og bergmálshellar myndast á Feisbúkk þannig verða þjóðirnar þegar konur stjórna sem eru eins og Þórdís Kolbrún eða Katrín Jakobsdóttir, eða menn einsog strengjabrúðan Stoltenberg í Nató. Þjóðfélögin verða mjög leiðinleg þegar snobbhænsni og mannhatarar femínismans ráða miklu.

Þeir sem hafa átt samskipti við möppudýr innan kerfisins þekkja klukkutímabið í símanum eða þá enga þjónustu í bönkum eða verzlunum, helvítis sjálfsafgreiðslan allsráðandi, þú átt ekki bara að vera þræll böðlanna, þú átt að krjúpa fyrir þeim og setja hlekkina á þig af eigin frumkvæði.

Kristilegur náungakærleikur deyr út með kynslóðunum sem voru sannkristnar. Nú er það femínisminn sem er allsráðandi í kirkjunum, enda kvenprestarnir allir sama marki brenndir, það er fjölmenningarfólkið sem öllu ræður en gömlu feðraveldisprestarnir úthrópaðir og að lokum fer fólk að hræðast minnihlutahópana sem ganga fyrir.

Skiptir það máli hvort svona þjóðfélög einsog vestrænu samfélögin sprengja sig í tætlur eins og Úkraína og Rússland eða deyja út vegna haturs á milli kynjanna? Kannski ekki.

Samskiptaleysi einkennir kommúnismans, sama hvaða nafni hann nefnist. Möppudýrin hlýða skipunum, en vita að lokum ekki hverra skipunum eða hvers vegna.

Bakkabræður voru dæmi um kommúnista. Þeir gerðu hlutina í sameiningu og voru taldir einfaldir. Þeir voru þrír og faðirinn að auki í upphafi. Eitt sinn fóru þeir til fiskveiða og faðirinn kallaði á kútinn - blöndukútinn, en þannig var nefndur brúsi með vatni. Þeir þekktu ekki hver var hvað bræðurnir, sá fyrsti þuldi:"Gísli, Eiríkur, Helgi, faðir vor kallar á kútinn!" Síðan endurtók sá næsti þuluna og svo í hring, því þeir skildu ekki orðin eða neyðina eða alvöruna, þuldu bara setninguna þartil faðirinn dó úr þorsta. Og þannig fóru þeir að lokum í land.

Margir hafa sagt að þetta séu örlög Vesturlanda sem hafa orðið báknsvæðingunni að bráð.

Mest hefur borið á samskiptaleysi

Öll kjarnorkuver ætti að leggja niður og banna kjarnorku.

Hér í upphafi pistils spyr ég mig - og lesendur ættu að spyrja sig að því sama: Hvers vegna koma mjög sjaldan fréttir um dráp á Rússum sem Úkraínumenn eru valdir að? Hvers vegna er Morgunblaðið eins og aðrir fjölmiðlar á Íslandi, fyrir utan Útvarp Sögu og Fréttina alltaf að segja frá sigrum Úkraínumanna á vígvellinum og einhverju svívirðilegu sem Rússar gera? Ef maður vill vera sanngjarn getur maður sagt sér það sjálfur að vísu að Rússar sem fjölmennari þjóð og með meiri hernaðargetu séu í betri aðstöðu til að vinna voðaverk, svona svipað og Ísraelsmenn eru gagnvart Palestínumönnum á Gasasvæðinu. Þó er þetta alls ekki svona einfalt, því pólitíkin kemur inní þennan fréttaflutning á Vesturlöndum og stjórnar fréttaflutningi í gegnum erlendar veitur, sem kosta stríð Úkraínumanna og hönnuðu það frá byrjun, með Selenskí sem sinn lepp, sem hugsar ekki sjálfstætt heldur er strengjabrúða Vesturlanda, og demókrata í Bandaríkjunum þó sérstaklega og djúpríkisins þar, Davosliðsins ofurríka sem HEFUR náð heimsyfirráðum, er ekki einusinni að reyna að ná heimsyfirráðum, það hefur þeim tekizt fyrir allnokkrum árum eða áratugum, enda meiri auður þar heldur en í þjóðríkjunum sem eru kúgað og deyjandi fyrirbæri í alspilltum nútímanum.

Varla er til neitt heimskulegra athæfi en að gera árás á kjarnorkuver eða í kringum það, sérstaklega stærsta kjarnorkuver Evrópu. Fréttir um svona brjálæði vekja upp spurningar hverskonar Helvítisöfl eru að verki í þessari styrjöld og frá hvorum aðilanum þau koma, Vesturlöndum eða Rússlandi.

Maður trúir eiginlega varla svona fréttum. Hvaða gagn gætu Rússar haft af því að valda hræðilegasta kjarnorkuslysi sögunnar á svæði sem þeir ráða yfir? Eða hvaða gagn gætu Úkraínumenn haft af því að valda slíku kjarnorkuslysi á eigin landi? Þetta er svo brjálað að alger örvænting virðist að baki þessu, áróðursbrjálæði um að láta óvininn líta sem verst út frekar en að stuðla að einhverskonar sigri í stríðinu.

Hvers vegna getur ekki alþjóðasamfélagið tryggt frið á þessu svæði og að átök séu ekki þarna í kring? Hvernig eiga íbúar Vesturlanda að hafa trú á styrk Vesturlanda og lýðræðinu úr því að það er ekki hægt að forða heiminum frá svona hryllingi? Sér ekki almennur lesandi og njótandi frétta í gegnum þetta, að eitthvað er bogið við þetta?

Rússar ráða yfir þessu kjarnorkuveri sem þó er á landsvæði Úkraínu, þeir náðu stjórn á kjarnorkuverinu snemma í stríðinu.

Eitt hefur verið gegnumgangandi í gegnum allt þetta stríð: Selenskí hefur biðlað til alþjóðasamfélagsins að senda vopn gegn Rússum og hann hefur gert allt til að útmála Rússa sem skrímsli, sem þeir kannski eru, en hvað er þá Selenskí, sem sendir sitt fólk útí dauðann án miskunnar til að stuðla að sigri sem vinnst ekki án hrikalegs mannfalls?

Það er merkileg tímasetningin á þessu, að Selenskí segir að Rússar vilji valda þarna kjarnorkuslysi á sama tíma og fréttir berast um að stórsókn Úkraínumanna gegn Rússum gangi hægar og verr en þeir vonuðust til og Vesturlönd.

Það er nauðsynlegt að horfa á þversagnirnar í þessu máli. Núna eftir Úkraínustríðið reyna mörg lönd í Evrópu að koma sér upp kjarnorkuverum í stað rússneskrar olíu og gass. Ef slys yrði þarna má búast við miklum mótmælum gegn kjarnorkuverum í Evrópu.

Það sama má segja um Rússa. Ef þeir verða fyrir geislamengun, og það mun gerast ef kjarnorkuslys verður þarna, þá mun undirstaða Pútín stjórnarinnar endanlega rofna og mótmæli gegn einræðisherranum hljóta að enda hans stjórnartíð í kjölfarið.

Þannig að það er mjög erfitt að sjá að nokkur hafi hag að því að þarna eða annarsstaðar verði svona hræðilegt kjarnorkuslys.

Eitt er þó á hreinu: Þetta þjónar áróðurstilgangi Selenskís, sem allt stríðið hefur reynt að fá heimsbyggðina til að hata Rússa og fá alþjóðasamfélagið til að vinna gegn Rússum sem mest.

Á Útvarpi Sögu í þessari viku heyrði ég fréttir um það að Selenskí sé orðinn einræðisherra í Úkraínu og að hann muni ekki leyfa kosningar fyrr en þegar stríðinu er lokið, og þá með sigri Úkraínu væntanlega.

Hvað segir þetta nákvæmlega?

Þetta segir að Selenskí er hataður í Úkraínu úr því að hann þorir ekki að leyfa almenningi að ráða og kjósa, og að stjórn hans er einræðisstjórn og harðstjórn, herstjórn hræðileg. Þetta segir okkur að hann er leppur, dæmigerður leppur að utan frá Vesturlöndum, eins og Hallur Hallsson hefur fjallað um og fleiri.

Pútín er einræðisherra en Selenskí virðist líka einræðisherra!!!

Hversvegna eru fréttir einhliða um þetta stríð á Vesturlöndum?

Er það vegna þess að Pútín minnir á Talíbana um sumt og rússnesk menning?

Er það vegna þess að þetta stríð snýst um að sjá til þess að femínismi og jafnaðarstefna fái ekki samkeppni frá Rússlandi um vinsælt stjórnarfar?

Er það vegna þess að Rússland hefur ógnað auðrónaræðinu sem Davosliðið skipuleggur og stjórnar?

Ég fordæmi bæði Rússa og Úkraínumenn að fallast ekki á að þetta svæði sé friðað svæði og án átaka.

En enginn græðir á kjarnorkuslysi þarna eða annarsstaðar, nema öfl sem vilja gjöreyðingu.

Eru stjórnvöld í Rússland þesskonar hryðjuverkaöfl sem eru svo algjörlega blind? Hversvegna hefur þá stríðið verið hófsamt af Rússlands hálfu, og Rússar ekki sent fullan herstyrk?

Eða er Selenskístjórnin í Úkraínu hryðjuverkastjórn?

Varar við aðgerðum Rússa í kringum kjarnorkuver

Þegar Bob Dylan og George Harrison sömdu "I'd Have You Anytime" í nóvember 1968.

"I'd Have You Anytime" er fyrsta lagið á "All Things Must Pass", fyrstu sólóplötu Bítilsins George Harrison frá 1970, en hún er talin bezta sólóplata sem nokkur Bítill hefur sent frá sér, eða í hópi beztu sólóplatna Bítlanna, það er smekksatriði.

Það má fullyrða að þetta lag sé stórmerkilegt, og að það hafi gefið George Harrison sjálfstraust sem lagasmiður og að gefa út fyrstu sólóplötuna. Það má einnig telja víst að þetta lag hafi endurræst tónlistarferil Bob Dylans eftir mótorhjólaslysið árið 1966, sem gerði hann óvígan í nokkra mánuði, auk hjónabandsins og krafna eiginkonunnar Söru um að hann hætti að dópa og lifa sukksömu glamúrlíferni sem ábyggilega innihélt lauslæti.

Það er til saga um það hvernig þetta lag varð til, og hún hljómar sennilega. Dylanfræðingar svonefndir eru sannfærðir um að lagið hafi verið samið í nóvember 1968, og til er demóupptaka sem virðist staðfesta það. Auk þess hafa tónlistarmennirnir tjáð sig um það. Á þakkargjörðarhátíðinni í nóvember 1968 þegar þeir sömdu lagið voru þeir báðir kvæntir, Pattie Boyd og George Harrison komu til Dylans og Söru á þeirra heimili.

George Harrison var farinn að verða þreyttur á samstarfinu við hina Bítlana þegar þetta gerðist. Paul og John sýndu honum ekki nægilega virðingu sem jafnoki þeirra á lagasmíðasviðinu, og deilurnar á milli Bítlanna urðu harkalegri. Á þessu eina ári höfðu þeir unnið firnamikið, tekið upp Hvíta albúmið í heild sinni, tvær plötur, og svo einnig unnið að Let It Be verkefninu, sem bæði var tekið upp á myndbönd og hljóðbönd. Bítlarnir voru því mjög þreyttir og brestir komnir í samstarfið og vinskapinn.

Dylan höfðu þeir kynnzt árið 1964 þegar hann kom þeim uppá að reykja marijúana, og það hafði áhrif á sköpunargáfu þeirra en þó ekki síður dulspekilegir, þungir og súrealískir textar hans, sem tóku við af baráttusöngvunum árið 1964.

Allir Bítlarnir mynduðu eitthvað samband við Bob Dylan, Paul McCartney þó kannski minnst og sízt, enda tvíburar báðir og skilja að þeir eru stórveldi í tónlist hvor á sinn hátt.

Ringo Starr trommaði með Bob Dylan, til dæmis á "Shot of Love" frá 1981.

John Lennon bar ómælda virðingu fyrir honum, og frægt er þegar Lennon birtist í myndinni "Eat the Document" 1972, með Bob Dylan, en það myndskeið var tekið upp 27. maí 1966 þegar þeir voru báðir skakkir í limósínu á tónleikaferð.

Auk þess gerði John Lennon grín að Dylan í nokkrum lögum, til dæmis "Serve Yourself" sem hann samdi 1979 sem svar við "Gotta Serve Somebody" eftir Bob Dylan, en í því lagi boðar John Lennon trúleysi, og að fólk eigi bara að trúa á sig sjálft en engan guð.

George Harrison er sá eini af Bítlunum sem vingaðist við Bob Dylan að nokkru ráði, og hjálpaði það þeim að stofna Travelling Wilburies árið 1988 og slá í gegn með nokkrum öðrum frægum poppurum sem máttu muna sinn fífil fegri.

Samkvæmt viðtölum vildi Bob Dylan taka líf sitt til róttækrar endurskoðunar árið 1966. Þá var hann orðinn fjölskyldufaðir og fannst líf rokkstjörnunnar ekki jafn heillandi og áður. Jafnvel varð hann fráhverfur því að semja lög.

George Harrison kenndi honum nokkur ný grip á gítarinn þegar þeir hittust þarna árið 1968. Svo virðist sem Bob Dylan hafi þá fengið áhuga á tónlistinni að nýju, og ákveðið að gera ástarplötu um konuna sína, í sveitasöngvastíl, en hún kom út 1969. Það ár vildi Bob Dylan gera plötu með Rolling Stones og Bítlunum, en Mick Jagger og Paul McCartney munu hafa stoppað það af, og talið það vafasamt fyrir ímyndina og ferilinn kannski, ef útkoman yrði "Óbítlaleg" og "Óstónsleg"?

Ég vil benda á auðmýktina og fyrirgefninguna sem finnst í þessu lagi, "I'd Have You Anytime". Bæði má flokka það sem trúarlag og ástarlag.

En Paul McCartney hefur verið undir mjög miklum áhrifum frá þessu lagi. Á plötunni "Band on The Run" frá 1973 er lagið "Let Me Roll It", og þar tekur hann eina línu úr þessu lagi eftir Bob Dylan og George Harrison og notar sem undirstöðu textans í sínu lagi.

Það er raunar mjög áberandi að þetta lag eftir Paul McCartney virðist frekar samið um John Lennon en Lindu McCartney, og stormasamt samband félaganna á þessum tíma. Raunar eins og oft í lögum eftir Paul McCartney blandar hann saman rómantík og ást til konu og vinskap þeirra Lennons. Þannig svaraði hann fyrir sig á Ram 1971 og á Wild Life frá 1971 einnig, en Lennon var mjög bitur í orðavali í laginu "How Do You Sleep?" á plötunni Imagine frá 1971, og Paul McCartney svaraði á þennan hátt.

Lagið "I'd Have You Anytime" sýnir hæfileika bæði Bob Dylans og George Harrisons.

Það voru því mörgum vonbrigði þegar upptökulota með Bob Dylan og George Harrison frá 1. maí 1970 reyndist innihalda gamla og þvælda slagara en ekki nema örfá ný lög. Þeir djömmuðu saman en unnu enga ærlega vinnu. Þessi upptökulota kom svo út í sjóræningjaútgáfum næstu árin og áratugina í misslæmum tóngæðum.

En tónleikarnir fyrir Bangladesh árið 1971 voru betur heppnaðir hjá þeim báðum og öðrum sem þar komu fram. Þar söng Bob Dylan af innlifun, sem hann hafði ekki gert að margra mati lengi. Þó ræsti hann feril sinn ekki fyrr en 1973, og fyrsta stóra tónleikaferðalagið hans byrjaði 1974.

Kannski ólík, ljóð frá 14. október 1994.

Kannski ólík, kenndir vakna,

komin í þann fríða hóp.

Birta gegnum blakka skóga,

ber til hans svo tízku nóga.

Gerir loks að honum hróp,

helzt mun anda sakna.

 

Margt ég hef á minni könnu,

mun þó reyna að skilja snót.

Eðalkroppur ætti að duga,

yfir- mun svo vafann -buga.

Einnig mjúkt er meyjar hót,

mun því hlýða að sönnu.

 

Hún er fús en hann er efins,

hefur sjálfstraust varla nægt.

Félagslega fallinn niður,

finnst þó skárri ekki viður.

Hvað er annars ekki hægt?

Ástin kannski gefins?

 

Held ég því að hún sé æðri?

hefur útlit, silkimjúk?

Komdu því og kysstu greyið,

kannski finnur skárra fleyið?

Ætíð heimtar eitthvað sjúk,

af ást, þó varla gæðri.

 

Reynir sá að herða hugann,

hana að tala núna við?

Einu sinni aðeins skeður,

annars hverfur þannig veður.

Loksins þannig fáum frið?

Fríð er ennþá smugan.

 

Særður var af ástum áður,

ekki þorir, kennir til.

Láttu engan flótta fleka

farsæld þína, nú skal reka

á eftir, það ég ennþá skil.

Hinn yfirgefni er þjáður.

Áhrifaríkur pistill í DV um mótmælin í Frakklandi

Það er merkilegur pistill í DV í dag eftir Björn Jón Bragason um þessa mótmælaöldu unglinga í Frakklandi og Sviss og sennilega víðar sem flestir eru afkomendur innflytjenda og flóttamanna. Pistillinn heitir:"Niður í hyldýpið", þar sem hann vitnar í þá sem kalla mótmælendurna níhílista, tómhyggjumenn, gjöreyðingarstefnufólk.

Allsherjarniðurrifsöfl séu að verki, sem tengjast viðskiptum með ólögleg fíkniefni og blandist saman allskonar ólíkir jaðarhópar sem hatist útí valdið. Niðurrifstryllingurinn stjórni ferðinni, ekki von eða vilji til að byggja neitt upp að nýju.

Dregur hann þá ályktun af öllu saman að Ressamblement National, flokkur Marine Le Pen græði allra mest á þessum ósköpum. Maður skilur það vel, því þar er staðfestu að finna og íhaldið sem byggði upp Evrópu.

Vitnar hann í Karl Marx, að "ofbeldið sé hin mikla ljósmóðir sögunnar", og er ég því ekki einn um að vera byltingaleiðtogi sem fjallað hefur um óhjákvæmileika ofbeldisins í samfélaginu, og að það sé notað af vinstriöflunum hvort sem er, þannig að það sé hluti af sigrinum í samfélaginu, og þá aðallega fíngerðari tegundir þess, samfélagslegt, félagslegt, andlegt og sálfræðilegt, þetta sem erfiðara er að benda á, dæma gegn og losna við.

Vitnar hann í Bruckner nokkurn sem fjallar um að vinstriöfgafólk sé orðið harðara og grimmilegra en fasistar fyrri alda, og allir trúarhópar þurfi að gæta sín á því vinstriöfgafólki, svo sem gyðingar og islamistar, en einnig kristnir menn.

Íslenzk yfirvöld með Katrínu Jakobsdóttur í broddi fylkingar lifa hinsvegar í ímynduðum heimi, 80 ára gömlum, þar sem hægriöfgafólk var mest áberandi. Hryðjuverkapiltarnir gerðu ýmislegt til að sýnast hættulegir, en það er svo sem allt annað mál að hatast útí yfirvöldin, sem þeir gerðu og gera kannski enn, og sem langflestir gera en bara mismikið, og svo að hrinda einhverju í framkvæmd eins og þeir virtust vera að skipuleggja. Ef Katrín forsætisráðherra læsi DV gæti hún fundið fullt af hatursskilaboðum frá virkum í athugasemdum sem beinast gegn Sjálfstæðisflokknum og sjálfstæðismönnum. Þar er fólk sem virðist eins þenkjandi og mótmælendurnir í Frakklandi, sem virðast margir miklu hættulegri en hryðjuverkapiltarnir sem sumir telja hættulega, og eru það kannski, það er bara óljóst enn og er kannski ekki þannig, því ekki af verkum þeirra verður það þannig metið enn, nema skipulagningu, sem maður veit ekki hversu mikil alvara var á bakvið.

Af hverju fékk Íslenzka þjóðfylkingin ekki nægilegt fylgi fyrir nokkrum árum til að koma í veg fyrir þennan gríðarlega innflutning flóttamanna til landsins? Er ekki of seint að byrgja brunninn þegar barnið er dottið í hann?

Síðan má minna á flokk eins og Frelsisflokkinn eða Lýðræðishreyfingu Guðmundar Franklíns.

Nei, Íslendingar vilja ekki læra af öðrum þjóðum. Íslendingar vilja sömu vandamálin, því minnimáttarkenndin er að drepa þjóðina, allt þarf að herma eftir, alls ekki að vera brautryðjendur, því miður.

Guðmundur Franklín fékk ekki nægilegt brautargengi. Get ég þó fullyrt að þjóðin væri miklu betur stödd ef hann hefði orðið forseti eða komizt inná þing með stóran flokk, með að minnsta kosti 20% þjóðarinnar á bakvið sig, eins og hefði verið réttlátt.

Mótmælin teygja sig til Sviss