Dyggðaflöggun

Þetta nýyrði er sérlega lýsandi og gott. Kommentakerfin í DV og víðar eru samansafn af rusli og gersemum inn á milli. Eitt gullkornið um þessa frétt þar er orðasambandið "eigingjörn dyggðaflöggun", sem lýsing á hegðun góða fólksins svonefnda, sem lætur tilfinningarökin bera sig ofurliði í þessum málefnum útlendingastofnunar sérstaklega. 

Annars eru háskólarnir oft gróðrastía fyrir öfgavinstrimennsku, sem svo eldist af mörgum, sem betur fer. Það er erfitt að rökræða við fólk sem lætur tilfinningarnar bera sig ofurliði. 

Annars er það rétt að nauðsynlegt er að minnka bilið á milli karlamenningarinnar og kvennamenningarinnar, nema það er ekki hægt að gera það allt á kostnað karlamenningarinnar þótt margir öfgafemínistar vilji hafa þetta þannig. 

Nú er það svo að margir Íslendingar þekkja það af eigin raun að sem börn voru foreldrarnir sífellt að flytjast á milli hverfa, landa eða landshluta. Ekki gátu þau börn neitt við aðstæðurnar ráðið, og ekki upphófust mótmæli út af slíku. 

Ég hef alltaf haft þá tilfinningu gagnvart svona mótmælum að fiskur liggi undir steini, að verið sé að blekkja almenning til að hafa samúð. Skilyrt viðbrögð, að búa til samúð með ákveðnum fréttum. Nú þegar vitað er að George Soros og fleiri starfa kerfisbundið með þessum hætti, að stjórna hugsanahætti og menningu jarðarbúa, er það sannað að ekki er allt sem sýnist í þessum efnum.

 

Fjölskyldan fannst ekki